Szlachcic i zapalony myśliwy. Współcześni mówili o nim „mistrz wojny leśnej” oraz „bicz boży na Moskali”. Jego podwładny Antoni Drążkiewicz wspominał, że „charakteru był nadzwyczaj gwałtownego, nieznoszącego żadnego oporu i żadnego „ale”. W pierwszych miesiącach zrywu, swój żołnierski los związał z Marianem Langiewiczem. Po bitwie pod Grochowiskami i upadku dyktatury, Czachowski utworzył własny oddział powstańczy, który z powodzeniem przez kilka miesięcy bił się z siłami rosyjskimi w krakowskim i sandomierskim. Trudy powstańczego życia, dzielił na równi ze swoimi podwładnymi, którzy nazywali go „ojcem”. Dopadnięty przez wojska carskie pod Jaworem Soleckim, walczył do samego końca.

Rzemieślnik – blacharz, zafascynowany twórczością znakomitego polskiego historyka Joachima Lelewela, na którego cześć przyjął swój powstańczy pseudonim. Jeden z najbardziej wymagających przeciwników wojsk rosyjskich w trakcie Powstania Styczniowego. Marcin Borelowski „Lelewel” należał do ścisłej elity dowódców powstańczych. Walczył w województwie podlaskim i lubelskim. Działając na tych terenach, doskonale odnalazł się w realiach walki partyzanckiej – niszczył mosty i linie komunikacyjne, zajmował miasteczka i zręcznie wymykał się depczących mu po piętach żołnierzom carskim.

Był uczestnikiem wyprawy „czerwonych koszul” Giuseppe Garibaldiego, żołnierzem Unii w amerykańskiej wojnie secesyjnej oraz dowódcą „Oddziału Dzieci Warszawskich” w trakcie Powstania Styczniowego. Pełnił funkcję naczelnika wojskowego powiatu warszawskiego i rawskiego. Zesłany na Sybir, był jednym z inicjatorów powstania zabajkalskiego. Swoje bogate przeżycia utrwalił w spisanych przez siebie pamiętnikach. Pochodził z ziemiaństwa, walczył w województwie mazowieckim, podlaskim i sandomierskim.

Był ostatnim walczącym powstańcem, którego Rosjanie poszukiwali aż do 1865 roku. Kapelan wojsk powstańczych, kawalerzysta, a dla wojsk carskich nieustępliwy i przebiegły przeciwnik, ksiądz Stanisław Brzóska stał się jedną z ikon Powstania Styczniowego. Zwolennik stronnictwa „Czerwonych”, był konspiracyjnym naczelnikiem Łukowa. W trakcie powstania, dał się poznać jako bardzo dobry dowódca jazdy powstańczej oraz mistrz działań dywersyjnych i wojny podjazdowej.  Jego działalność powstańcza była możliwa dzięki wsparciu miejscowych chłopów. Został powieszony w 1865 r. w Sokołowie Podlaskim, w obecności wielotysięcznego tłumu. Pochodził ze szlacheckiej rodziny, walczył w województwie podlaskim oraz lubelskim.

Nazywany “czerwonym” kapłanem, był jednym z inicjatorów powstania na Litwie. Historyk Marian Dubiecki, nazwał go typem wytrawnego wojownika, a jednocześnie odpowiedzialnego wodza. Ksiądz Antoni Mackiewicz był odważnym dowódcą, który doskonale potrafił motywować do walki swoich żołnierzy, którzy pochodzili ze Żmudzi. Schwytany przez Rosjan, został skazany na śmierć przez powieszenie za swoją bezkompromisową postawę i walkę z Imperium Rosyjskim. Będąc już na rusztowaniu szubienicy, odparł swoim oprawcom: „Wszystko co do mnie należało zrobiłem. Teraz wy zróbcie, co do was należy”. Wyrok wykonano w Kownie. Pochodził z rodziny szlacheckiej, walczył na Litwie.

Drugi dyktator Powstania Styczniowego. Od pierwszej powstańczej nocy był zaangażowany w walki z rosyjskim zaborcą. Dowodzony przez Langiewicza oddział, jako jeden z nielicznych, wytrwał w pierwszych miesiącach walki z przeważającymi siłami rosyjskimi. Odnoszone przez niego sukcesy, pozwalały wiązać polskiemu społeczeństwu z jego osobą duże nadzieje. Ogłoszony dyktatorem powstania, stoczył dwie zwycięskie bitwy pod Chrobrzem i Grochowiskami. Chcąc zająć się sprawami dyktatury, przekroczył granicę rosyjsko-austriacką, zostając aresztowany przez Austriaków, nie powracając już na pole bitwy. Pochodził z mieszczaństwa, walczył w województwie sandomierskim i krakowskim.

Na wieść o wybuchu powstania, bardzo szybko zorganizował własną partię powstańczą na Litwie. Już w lutym 1863 r. dokonał napadu na rosyjski pociąg, który wiózł rekrutów, doprowadzając do ich uwolnienia. W prowadzonej przez siebie walce z Rosjanami był nieugięty, sprytny i odważny. Niezwykle przydatne okazało się tutaj jego doświadczenia z carskiej armii, gdy wysłany na Kaukaz, walczył z tamtejszą partyzantką. Przez trzy miesiące działalności jego oddziału, budził postrach u Rosjan. Pojawiał się niespodziewanie, atakując patrole rosyjskie, wymierzając sprawiedliwość zdrajcom sprawy narodowej czy zatrzymując carską pocztę. Zginął w maju 1863 r. pod Dubiczami. Pochodził z inteligencji, walczył na Litwie.

Jako nastolatek brał udział w Powstaniu Listopadowym, o któremu później poświęcił kilka książek. Niespokojnego ducha, uczestniczył w najważniejszych wydarzeniach o charakterze rewolucyjnym w XIX-wiecznej Europie. Był przywódcą dwóch powstań w Wielkopolsce w 1846 i 1848 r. Sława jego dokonań (jednakże rzadko kiedy zakończona realnymi sukcesami) przyczyniła się do mianowania go przez Rząd Narodowy dyktatorem powstania. Jednakże po kilku przegranych starciach z wojskami rosyjskimi, opuścił walczących powstańców, nie rezygnując jednocześnie z stanowiska dyktatora. Pozostawał w konflikcie z Rządem Narodowym, a jego działania (i sympatyków), więcej szkodziły, niż dawały pożytku sprawie powstańczej. Pochodził z rodziny szlacheckiej, walczył w województwie mazowieckim.

Był oficerem armii rosyjskiej, człowiekiem starannie wykształconym i inteligentnym, znającym sześć języków obcych. Służąc w armii carskiej był inicjatorem polskich środowisk konspiracyjnych Gdy wybuchło powstanie, poprosił o zwolnienie ze służby i wyruszył by walczyć w szeregach powstańczych. Został naczelnikiem wojennym województwa kowieńskiego. Odniósł kilka zwycięstw nad Rosjanami (m.in. Ginetyniami czy Korsakiszkami). Ranny pod Birżami, dostał się do niewoli rosyjskiej, gdzie był okrutnie przesłuchiwany. Został skazany na karę śmierci przez powieszenie. Dopiero w 2017 r. został odnaleziony jego grób, a jego uroczysty pogrzeb w Wilnie miał miejsce dwa lata później. Pochodził ze szlacheckiej rodziny, walczył na Litwie.

Jako żołnierz armii carskiej walczył z antyrosyjskimi partyzantami na Kaukazie i przeciwko armii tureckiej podczas wojny krymskiej. W 1861 r. odszedł z rosyjskiego wojska i związał się ze stronnictwem „Czerwonych”. Po wybuchu powstania, podporządkował kijowski Komitet Prowincjonalny na Rusi warszawskiemu Komitetowi Centralnemu Narodowemu. W maju 1863 r. dowodził 2 pułkiem Jazdy Wołyńskiej i objął naczelne dowództwo powstania na Rusi. Pułk był doborowym oddziałem, a w jego szeregach, oprócz Polaków walczyli też Rusini. Różycki wraz z pułkiem stoczył kilka zwycięskich potyczek z wojskami rosyjskimi. Po powstaniu, Różycki przebywał przez kilka lat na emigracji we Francji, a następnie osiadł w Galicji. Był synem wojskowego, walczył na Rusi.

W młodości służył w armii rosyjskiej. Porzucił jednak świetnie zapowiadająca się karierę w armii carskiej, aby wstąpić w szeregi powstańców. Przez Rząd Narodowy został mianowany naczelnikiem województwa podlaskiego i lubelskiego. „Kruk” bo taki pseudonim przyjął, zasłynął doskonale przeprowadzoną akcją pod Żyrzynem (8 sierpnia 1863 r.), w trakcie której powstańcy z sukcesem zaatakowali konwój rosyjski. Zdobycz była niezwykła – ponad 200 tysięcy rubli oraz duży zapas broni i amunicji. Udana akcja rozniosła się szerokim echem na ziemiach polskich oraz w Europie. Za ten czyn „Kruk” został mianowany generałem. Pochodził z rodziny szlacheckiej, walczył w województwie lubelskim.

Wywodził się z rodziny flamandzkiej, której przodkowie osiedli się w Rzeczpospolitej i wiernie służyli nowej ojczyźnie. Był doświadczonym żołnierzem, który walczył na Kaukazie zapoznając się z trudnymi realiami wojny partyzanckiej. Za swoją waleczność oraz odwagę został nazwany „Lwem Kaukazu”. Zdobyte doświadczenie, z powodzeniem wykorzystał w Powstaniu Styczniowym. Był generałem i naczelnikiem wojskowym województw krakowskiego i sandomierskiego. Bliski współpracownik Romualda Traugutta, na którego polecenie rozpoczął formowanie II Korpusu Krakowskiego. Pochodził z rodziny szlacheckiej, walczył w województwie krakowskim i sandomierskim.

Należał do jednych z najsłynniejszych Wielkopolan biorących udział w powstaniu styczniowym. Życie Edmunda Taczanowskiego było naznaczone walką w imię zasady „o wolność naszą i waszą”. Po wybuchu powstania styczniowego, nie wierzył w jego powodzenie i był przeciwnikiem walki zbrojnej. Jednakże za namową przyjaciela objął dowództwo nad oddziałem składającym z młodzieży oraz ochotników z zaboru pruskiego. Wraz z nimi stoczył bitwy pod Pyzdrami, Kołem i Ignacewem, gdzie jego oddział został rozbity. W późniejszym czasie ponownie powrócił na pole walki. Nie mogąc powrócić w rodzinne strony, przebywał na emigracji we Francji oraz Turcji. Pochodził z rodziny szlacheckiej, walczył w województwie kaliskim.

Gdy wstąpił do oddziałów powstańczych, ze względu na nazwisko był uważany za obcokrajowca. W rzeczywistości był Polakiem z krwi i kości, pochodzącym z Wielkopolski. Jego przodkowie ze strony ojca byli francuskimi hugenotami, którzy osiedlili się w Rzeczpospolitej w XVII wieku.  Edmund Callier był polskim patriotą, który jak sam pisał: „Nad wszystko kocham ojczyznę; kocham przeszłość polską i wszystkie znamiona, które nas Polaków od innych odróżniają narodów”. Na wieść o wybuchu powstania, wyruszył wraz z innymi wielkopolskimi ochotnikami do walki. Dał się poznać jako dobry dowódca, który był zwolennikiem małych oddziałów powstańczych, które pozostawały w ciągłym ruchu niespodziewanie „kąsając” wojska rosyjskie pod Grochowem, Ignacewem czy Złakowem. Pochodził z inteligencji, walczył w województwie kaliskim i mazowieckim.

Był zawodowym wojskowym, który pełnił długoletnią służbę w armii rosyjskiej, walcząc na Węgrzech w 1848 r. oraz w wojnie krymskiej. W kwietniu 1863 r. objął komendę na oddziałem powstańczym, z którym walczył przez blisko dwa miesiące. Pobity przez Rosjan, znalazł schronienie u Elizy Orzeszkowej. W późniejszym czasie został przez Rząd Narodowy mianowany generałem, został wysłany do Paryża, gdzie miał szukać możliwości wsparcia dla powstańców. W październiku 1863 r. został głównym dowódcą powstania. Władza dla niego jak sam pisał nie była celem ambicji, ale aktem poświęcenia. Dokonał reformy wojsk powstańczych, tworząc 5 korpusów. Do dalszej walki z Rosjanami, chciał zmobilizować całe społeczeństwo. Pochodził z rodziny szlacheckiej.

Odniesione przez niego zwycięstwo pod Iłżą w styczniu 1864 r. było ostatnim wielkim sukcesem powstańców styczniowych. Polskim oddziałom udało się opanować niemal całe miasto, zdobyć wiele broni oraz śmiertelnie ranić rosyjskiego dowódcę. Karol Kalita de Brenzenheim „Rębajło” był niezwykle energicznym dowódcą, trzymającym ostrą dyscyplinę w swoim oddziale, który budził ogromny szacunek wśród swoich podwładnych. W chwili wybuchu Powstania był już doświadczonym żołnierzem, który miał za sobą kilkanaście lat służby w wojsku austriackim oraz udział w kilku bitwach i potyczkach. Nabyte przez niego umiejętności z powodzeniem stosował w trakcie walk powstańczych. Pochodził z inteligencji, walczył w województwie krakowskim i sandomierskim.

W styczniu 1863 r. został mianowany naczelnikiem wojskowym i cywilnym województwa krakowskiego. W początku powstania zorganizował napady na kasy rosyjskie, aby pozyskać fundusze do prowadzenia powstańczej walki. W ataku na Sosnowiec, planował wykorzystać … pociąg pancerny. Był całkiem sprawnym administratorem, ale niestety miernym dowódcą wojskowym. Przeprowadził nieudany atak na Miechów, który był jedną z największych klęsk powstańców. Pomimo oskarżeń o nieudolność, w początkach 1864 r. dowodził zgrupowaniem, które bez powodzenia zaatakowało rosyjski garnizon w Opatowie. Pochodził z ziemiaństwa, walczył w województwie krakowskim i sandomierskim.

W styczniu 1863 r. zorganizował swój pierwszy oddział, który składał się z rzemieślników i drobnego mieszczaństwa. Dzięki swoim zdolnościom dowódczym, udało mu się uniknąć okrążenia przez siły rosyjskie i zachować zdolność bojową. Był człowiekiem surowym, który bezwzględnie rozprawiał się ze zdrajcami i wrogami powstania, skazując ich na śmierć. Planował wykolejenie całego składu pociągu z żołnierzami rosyjskimi, jednakże jego ciekawy pomysł na tyle przeraził lokalną administrację „białych”, że ci poinformowali Rosjan o jego pomyśle i ambitny plan spalił na panewce. Dowództwo nad swoim oddziałem sprawował do czerwca 1863 r. Pochodził z inteligencji, walczył w województwie kaliskim, sandomierskim i krakowskim.

5 sierpnia 1921 r. na stokach Cytadeli Warszawskiej odbyła się uroczystość wręczenia Orderów Virtutti Militari grupce weteranów Powstania Styczniowego. Pierwszym odznaczonym przez marszałka Józefa Piłsudskiego był 80-letni Józef Miniewski – jedyny żyjący wówczas dowódca oddziału powstańczego. Gdy wybuchło powstanie, wstąpił do oddziału Józefa Śmiechowskiego, zostając dowódcą szwadronu kawalerii. W kwietniu 1863 r. otrzymał awans na pułkownika i objął dowództwo nad własnym oddziałem. Pochodził z ziemiaństwa, walczył m.in. w województwie krakowskim.

Antoni Jeziorański był jednym z najbardziej utalentowanych, ale zarazem zapomnianych dowódców powstania 1863 r. doświadczenia wojskowe zdobywał, walcząc w szeregach powstańców węgierskich. W styczniu 1863 r. w stopniu podpułkownika został mianowany naczelnikiem wojennym powiatu rawskiego. Wraz ze swoim oddziałem brał udział w kilku potyczkach, a następnie podporządkował się Marianowi Langiewiczowi, u którego boku walczył do marcu 1863 r. Jeziorański był awansowany na stopień generalski oraz pełnił funkcję naczelnika sił zbrojnych województwa lubelskiego. Pochodził z rodziny wojskowej, walczył w województwie mazowieckim, sandomierskim, krakowskim i lubelskim.

Była córką polskiej szlachcianki i rosyjskiego oficera. Od niemal samego początku brała udział w walkach powstańczych, przyjmując pseudonim „Michał Smok”. Była dzielną kurierką, służąc m.in. w oddziale Mariana Langiewicza. Wzięła udział w wielu bitwach m. in. pod Małogoszczem wykazując się niebywałą odwagą, odpornością psychiczną i talentem dyplomatycznym. Po upadku insurekcji zamieszkała we Francji. Jako sanitariuszka wzięła udział w wojnie francusko-pruskiej. Została pochowana w Paryżu, gdzie napis na jej pomniku doskonale oddaje całe jej życie – „Pełna odwagi, energii, poświęcenia. W kraju i na wygnaniu. Na polu bitwy i w rodzinie. 1843-1881”.

Swoją służbę w powstaniu, rozpoczęła na Kielecczyźnie, jako kurierka Mariana Langiewicza. W styczniu 1863 pozostawiła dom i pięcioro dzieci pod opieką matki i jako kurierka przemierzała drogi i bezdroża województw krakowskiego i sandomierskiego dostarczając rozkazy, ulotki, medykamenty i meldunki. W walce brał udział także jej mąż, Józef. Jadwiga docierała do Krakowa i Warszawy, tworzyła punkty poczty powstańczej. Zadziwiała wszystkich odwagą i opanowaniem. Dzięki pomocy, którą niosła powstańcom, zyskała w obozie Langiewicza miano „matki oddziału”. Za swój udział w powstaniu, została skazana przez Rosjan na cztery lata zsyłki w Kunguru na Syberii.

Marie-Antoinette Lix, urodzona w Alzacji francuska guwernantka, przez kilka miesięcy walczyła w Powstaniu Styczniowym. Wstępując do insurekcyjnych szeregów założyła męskie ubranie i przybrała pseudonim Michał Ponur, choć może raczej Michel le Sombre bądź Michał Lix. Żeby zachować sekret nie spoufalała się z żołnierzami i trzymała na uboczu. Po aresztowaniu przez Rosjan, opuściła kraj i wyjechała do Drezna, a następnie powróciła do Francji.

Do powstania ruszyła wraz z mężem Konstantym i częścią służby z folwarku. Wśród niej był Kasper Belka. To on miał nauczyć Marię świetnie jeździć konno, strzelać i walczyć białą bronią. Dwudziestoczterolatka obcięła długie włosy i przyłączyła się wraz z mężem do oddziału strzelców i kosynierów. Ich oddział  24 lutego 1863 został zaskoczony przez Rosjan koło wsi Dobre. Części partyzantów udało się wydostać z okrążenia. Maria została zakłuta bagnetami. Wcześniej odrzuciła propozycję poddania się i zabiła jednego kozaka. W walce zginęły także dwie lub trzy inne kobiety-żołnierki a jej mąż został ranny.

Gdy wybuchło powstanie, 19-letnia Lucyna, wstąpiła w szeregi powstańcze. Pod pseudonimem “Fulgentyna” brała czynny udział w kilkunastu starciach zbrojnych. Służyła m.in. w partiach gen. Langiewicza i mjr. Żalplachty-Zapałowicza. Podczas potyczki pod Tyszowcami została ranna w łopatkę i trafiła do niewoli. Najpierw, z uwagi na rany odniesione w boju, przebywała w szpitalu. Potem umieszczono ją w zamojskiej twierdzy, gdzie spędziła 7 miesięcy. Dzięki staraniom rodziny uniknęła zsyłki na Syberię, a po uwolnieniu zamieszkała w Lublinie.

Walka z Rosjanami była jego przeznaczeniem. Z siłami Moskwy zmagał się w trakcie swojego życia aż pięciokrotnie, wykazując się odwagą i sprytem. To m.in. pod jego dowództwem powstańcy styczniowi stoczyli jedną z najbardziej ciekawych potyczek z wojskami rumuńskimi, która rozegrała się na terenie ówczesnej Rumunii (obecnie Mołdawii). Józef Jagmin to dzielny żołnierz, którego życiorys idealnie nadaje się na scenariusz filmowy. Po zakończeniu wojny krymskiej powrócił do Francji, gdzie mieszkał do rozpoczęcia Powstania Styczniowego. Udał się do tureckiej Bułgarii, gdzie formował się oddział polskich emigrantów pod dowództwem Zygmunta Miłkowskiego. Chcąc przedostać się do Polski, powstańcy ruszyli przez terytorium rumuńskie. Tam dalszą drogę zagrodziły im wojska rumuńskie, z którymi Polacy stoczyli zwycięską potyczkę.

Wincenty Konstanty „Kastuś” Kalinowski to jeden z najbardziej radykalnych przywódców Powstania Styczniowego. Dla dzisiejszej opozycji białoruskiej jest wzorem bohatera, Białorusinów. Gdy w Królestwie Polskim rozpoczęło się powstanie, Litwa i Białoruś nie były gotowe, aby przyłączyć się do zrywu. Pomimo początkowych wątpliwości, 1 lutego 1863 r. Kalinowski podjął decyzje o wydaniu manifestu i tym samym ten ważny region przyłączył się do walki z rosyjskim zaborcą. „Kastuś” stał się jednym z najbardziej aktywnych przywódców na Litwie i Białorusi, pełniąc m.in. funkcję komisarza Rządu Narodowego w Grodnie. Bezkompromisowy w swoich poglądach, idee walki o niepodległość łączył z radykalnymi reformami społecznymi.

Do dziś jego pomnik znajduje się w stolicy Peru. Natomiast w 2022 r., w Limie został przygotowany 120-metrowy mural upamiętniający jego osobę. Życie Edwarda Jana Habicha jest jednym z przykładów jak niezwykle ciekawie potoczyły się losy niektórych z uczestników powstania styczniowego, którzy udając się na emigracje wiernie służyli swoim nowym ojczyznom. Gdy wybuchło powstanie, w randze podpułkownika wraz ze swoim bratem stanął na czele powstańczego oddziału, z którym stoczył kilka bitew z siłami rosyjskimi. Od października 1863 r. działał jako komisarz pełnomocny Rządu Narodowego w Galicji, zajmując się organizacją uzbrojenia i zaopatrzenia.

Znamy go przede wszystkim jako twórcę powieści takich jak „Lalka” czy „Faraon”. Bolesław Prus, a właściwie Aleksander Głowacki to wybitny pisarz, który, wziął udział w walce z bronią w ręku z rosyjskim zaborcą w trakcie Powstania Styczniowego. Gdy wybuchło powstanie był zaledwie 16-letnim młodzieńcem. Zachwycony rozpoczęciem walki, w dzień po wybuchu powstania styczniowego na lekcji łaciny, gdzie omawiano „Eneidę” miał powiedzieć do profesora: „Panie profesorze, teraz nie czas na tę epopeję”. Wyruszył do walki wraz z innymi kolegami z kieleckiego gimnazjum, do którego uczęszczał. Wstąpił do oddziału Dionizego Czachowskiego, a następnie Aleksandra Czarneckiego – Bończy.

Był ostatnim żyjącym mężczyzną weteranem Powstania Styczniowego oraz żołnierzem Armii Krajowej o pseudonimie „Piast”.  Feliks Bartczuk (1846-1946) do końca swoich dni, żył myślą o wolnej Polską, o którą walczył przez całe swoje długie życie. Gdy wybuchło powstanie, Bartczuk za zgodą swojego pracodawcy wstąpił do oddziału powstańczego Ludwika Lutyńskiego. Za swój udział w powstaniu, Bartczuk trafił na kilka miesięcy do więzienia w Siedlcach. W 1865 r. był świadkiem egzekucji ks. Stanisława Brzóski. Następne lata swojego życia spędził prowadząc gospodarstwo rolne.

Jego potomkowie byli premierami oraz parlamentarzystami Grecji. Był powstańcem, badaczem, inżynierem, archeologiem, a nawet jednym z prekursorów dziennikarstwa sportowego. Zygmunt Mineyko był bohaterem dwóch narodów – Polaków i Greków. Po wybuchu powstania wstąpił do oddziału Mariana Langiewicza, biorąc udział w bitwach pod Chrobrzem i Grochowiskami. Następnie walczył na Litwie. Zorganizowana przez niego grupa powstańcza została rozbita, a on sam został schwytany i skazany na zesłanie. W trakcie drogi na Sybir, podając się za arystokratę, zbiegł do Petersburga. Następnie przedostał się na Zachód.

Adam Chmielowski, czyli późniejszy brat Albert to jedna z tych postaci, dla których udział w Powstaniu Styczniowym był wydarzeniem przełomowym, zmieniającym jego życie. Czas po Powstaniu Styczniowym był dla niego okresem licznych rozterek i niepokoju. W poszukiwaniu szczęścia zwrócił się w stronę sztuki i rozpoczął studia malarskie. I tu nie znalazł ukojenia. Doświadczenia powstańczej niedoli nie pozwalały o sobie zapomnieć i szybko przerodziły się w poważne załamanie nerwowe. Dopiero po wstąpieniu do III Zakonu św. Franciszka, odnalazł wewnętrzny spokój.

W swoim pamiętniku pisał, że represyjna polityka władz rosyjskich wobec młodego pokolenia Polaków, powodowała jeszcze większy patriotyzm wśród młodzieży, która była gotowa do wszelkiego rodzaju poświęceń. Ksiądz Serafin Wojciech Szulc to jeden z przykładów udziału duchowieństwa w Powstaniu Styczniowym. Serafin Szulc był bernardynem, który w lutym 1863 r. przyłączył się do oddziału Apolinarego Kurowskiego. W oddziale pełnił funkcję kapelana. Dał się poznać jako gorliwy pasterz, dobry mówca oraz sprawny negocjator.  Dzięki jego staraniom udało się od będzińskich Żydów pozyskać w dobrej cenie ciepłą odzież dla powstańców oraz otrzymać z ich strony pieniężne wsparcie na działania powstańcze.

„Psia krew, cholera, kthóra godzina” – to jedyne polskie słowa, mówione oczywiście z charakterystycznym francuskim akcentem, miał znać Franciszek Rochebrune – twórca jednego z najbardziej niezwykłych oddziałów powstańczych – Żuawów Śmierci. Francuski oficer, obok Francesco Nullo to jeden z najbardziej znanych obcokrajowców, który wziął udział w Powstaniu Styczniowym. Rochebrune wraz ze swoimi Żuawami wziął udział w krwawych bitwach o Miechów, pod Chrobrzem i Grochowiskami. Francuz był żołnierzem z krwi i kości, który czuł polską duszę waleczności i poświecenia.

„Jeszcze Polska nie zginęła!”. Pisał w liście z pruskiego więzienia do swojego brata szwedzki ochotnik Wilhelm Unman, który walczył w szeregach powstańców styczniowych. W 1863 r. wraz ze swoimi dwoma kolegami Gabrielem Jakobsenem i Johannem Eriksonem przybył ze Sztokholmu do Świnoujścia, a następnie przekroczył granicę prusko-rosyjską, wstępując do oddziału Edmunda Taczanowskiego. Jako jeden z dwóch obcokrajowców (obok Francuza Leona Bonhome) został odznaczony po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Orderem Virtuti Militari V klasy.

Przed powstaniem, dokonał nieudanego zamachu na Aleksandra Lüdersa, namiestnika Królestwa Polskiego. Ukrainiec Andrij Potebnia, wziął udział w powstaniu, ponieważ: „nie mógł pogodzić się z myślą, że rosyjscy oficerowie bez protestu, z zimną krwią i bezlitośnie pójdą zabijać ludzi, za to, że chcą być wolni”. Walczył w oddziale Mariana Langiewicza. 4 marca 1863 r w bitwie pod Skałą został ciężko ranny. Towarzysze broni zanieśli go do domu strażnika cmentarza, gdzie oddał ducha, żegnając się słowami „Niech Bóg da wam zwycięstwo w walce z tyranią”. Miał 25 lat.

Podobno po polsku znał tylko trzy słowa: „Naprzód na bagnety!”. Francesco Giuseppe Nullo to bohater włosko-polski, który walczył o niepodległość obu państw. Na ziemie polskie przybył w kwietniu 1863 r. Wraz z innymi swoimi rodakami, wstąpił do oddziału Józefa Minewskiego, tworząc mały oddział nazwany „Legią Włosko-Francuską”. W maju, oddział przekroczył granicę austriacko-rosyjską. Jego udział w walkach powstańczych trwał zaledwie kilka dni. 5 maja 1863 r. w bitwie pod Krzykawką poległ na polu bitwy. Do dziś pamięć o nim jest kultywowana w Polsce i we Włoszech.

Był żołnierzem armii francuskiej. W szeregi powstańców wstąpił z inicjatywy Hotelu Lambert. W marcu 1863 roku objął dowództwo nad jednym z oddziałów zorganizowanych przez poznański Komitet Działyńskiego. Z początku działał na ziemi kaliskiej. Z nominacji Rządu Narodowego otrzymał stopień pułkownika. Brał udział w walkach pod Nową Wsią (26 kwietnia 1863) oraz Brodowem (29 kwietnia 1863) – tam zginął i został pochowany. Miejscowe przekazy ustne podawały, że został potajemnie ekshumowany przez rodzinę i przewieziony do Francji, co należy jednak uznać tylko za legendę.