Po rozpuszczeniu niedobitków swego oddziału, otrzymawszy dnia 1 czerwca 1863 r. od Kazimierza Mielęckiego rozkaz objęcia w zastępstwie obowiązków naczelnika wojennego Województwa Mazowieckiego, udał się pułkownik Edmund Callier do obozu Wincentego Raczkowskiego, aby tam założyć swoją główną kwaterę. Zorganizowany przez Calliera oddział Raczkowskiego po włączeniu do niego dnia 7 czerwca kolumny ruchomej po Lipińskim, liczył dwie kompanie piechoty po 110 ludzi, dwa oddziały kosynierów 148 ludzi, dwa plutony kawalerii razem 80 ludzi, i kolumnę ruchomą 50 koni pod dowództwem Józefa Skrzyńskiego. Kolumna ta miała polecone ciągłe krążenie w promieniu dwóch mil od obozu i informowanie o ruchach nieprzyjaciela.
Dnia 8 czerwca zawiadomiono o zbliżaniu się nieprzyjaciela z trzech stron, a następnego dnia rano, że Rosjanie zajmują stanowisko w Osieńcinach, Lubrańcu i w Świerczynie pod Izbicą. Ruszono więc w południe w stronę Ruszkowa — a o 17.00 po południu zajął Callier stanowisko przy osadzie Ruda. Wkrótce pikiety dały znać, że nieprzyjaciel postępuje od strony Konina w sile dwóch kompanii piechoty i 120 huzarów z kozakami. Oddział powstańczy, z wyjątkiem 40 jazdy wraz z furgonami, które w tej chwili zemknęły i zatrzymały się dopiero koło Slesina, ruszył w kierunku strzałów forpocztowych.
Nie czekając ataku nieprzyjaciela, strzelcy i kosynierzy, dowodzeni przez Calliera i Raczkowskiego, uderzyli na Rosjan. Natarcie było śmiałe i tak silne, iż nieprzyjaciel zmuszony był cofnąć się. Ścigano Rosjan trzy kilometry aż do Ignacewa, gdzie oparli się i zabarykadowali w chałupach. Strzelcy pod wyłącznym dowództwem Raczkowskiego zdobyli chałupy. Drugie zaś, po większej części zabarykadowane, spalili. Rozbitych zupełnie Rosjan ścigało lewe skrzydło Raczkowskiego, acz nieskutecznie, aż do Olszynek za Rudą. Natomiast prawe dowodzone przez Calliera, ścigało jazdę rosyjską. Walka trwała do godziny 20.03 i w tym czasie oddział znalazł się przy mogiłach pomordowanych w pierwszej bitwie pod Ignacewem. Wspomnienie owej walki wzmogło w powstańcach zapał i chęć odwetu. Rezultatem tej zwycięskiej rozprawy było po stronie polskiej 10 rannych i czterech zabitych, po stronie rosyjskiej przeszło 70 zabitych, rannych i spalonych. Rosyjski major Nelidow, który od Ruszkowa spieszył na pomoc rozgromionej kolumnie, przybył na plac boju za późno, zatrzymany skutecznie przez Skrzyńskiego.
W czasie walki pod Ignacewem w pobliżu znajdował się pułkownik Matuszewicz. Mylnie poinformowany przez niejakiego Kozickiego (który po bitwie za rzekome uciekinierstwo i rozgłaszanie fałszywych wieści powieszonego przez Calliera we Wilczynie) o rozbiciu Calliera, nie chcąc narażać swej garstki na takiż los, ruszył w inną stronę.