Był 11 lipca, gdy Rafał Kalinowski rozpoczął swoją drogę na Sybir. Przyszły duchowny i święty kościoła katolickiego początkowo za udział w powstaniu skazany został na karę śmierci. Jednak dzięki staraniom rodziny wyrok zmieniono na 10 lat katorgi. Kalinowski urodził się w 1835 r. Pochodził z rodziny szlacheckiej. W 1850 r. ukończył ze złotym medalem Instytut Szlachecki w Wilnie. Studiował najpierw Instytucie Agronomicznym w Hory-Horkach, a później w Głównej Szkole Inżynieryjnej w Petersburgu. W 1855 r. wstąpił do Akademii Inżynierii Wojskowej. W czasie wojny krymskiej nadzorował budowę umocnień u ujścia Newy w Kronsztadzie. Studia ukończył w 1857 r. i otrzymał stopień porucznika. Wówczas już należał do Kółka Polskich Oficerów, założonego przez Zygmunta Sierakowskiego. Jak pisał był w nim „bardziej słuchaczem aniżeli czynnym uczestnikiem”. W 1859 r. otrzymał przydział do Petersburskiej Komendy Inżynieryjnej. Wziął udział w ekspedycji projektującej linię kolejową z Odessa-Kijów-Kursk. Później zajmował się fortyfikacjami w Brześciu Litewskim. W 1862 r. zyskał awans na sztabskapitana. Był krytycznie nastawiony do idei powstania, nie brał nawet udziału w manifestacjach. Jednak po wybuchu zrywu podał się do dymisji, nie chcąc walczyć przeciw powstańcom. Dymisję otrzymał w maju. Wówczas oddał się do dyspozycji Rządu Narodowego i został wyznaczony naczelnikiem Wydziału Wojny przy Wydziale Wykonawczym na Litwie. W walkach uczestniczyli już wtedy jego trzej bracia. Sam Kalinowski nie walczył, za to organizował siły zbrojne, dokonywał inspekcji i podpisywał nominacje. Aresztowany został pod koniec marca, a w maju stanął przed sądem wojennym. Na Syberię dotarł wiosną 1865 r. Pracował w warzelni soli w Usolji. Karę stopniowo mu zmniejszano. W 1874 r. został wrócił do Wilna. Później został wychowawcą księcia Augusta Czartoryskiego (późniejszego błogosławionego). Już w czasie zrywu przeżył odrodzenie duchowe, po wieloletniej przerwie przystąpił do spowiedzi i komunii, zaczął codziennie uczęszczać na msze. Na Syberii rozważał wstąpienie w stan duchowny, uczył też dzieci katechezy. W 1877 r. wstąpił w Linzu wstąpił do zgromadzenia karmelitów bosych. Śluby wieczyste złożył po 4 latach, a po kolejnym roku został wyświęcony na kapłana. Był najpierw zakonnikiem, a później przeorem klasztoru w Czernej, pod Krakowem. Zajmował się wychowaniem kleryków, stał się też słynnym spowiednikiem. Pisał również prace teologiczne. Później został przeorem założonego przez siebie klasztoru w Wadowicach. Zmarł w 1907 r. w opinii świętości. Został kanonizowany w 1991 r.
