To była brawurowa ucieczka. „Otóż pewnego dnia jedna ze służących przyniosła w koszyku pod talerzami ubranie kobiece, w które się w czasie obiadu przebrał Dąbrowski, i, otuliwszy głowę i twarz chustką, wyszedł spokojnie przez furtkę więzienną wraz z innemi służącemi” – pisał o wydarzeniach Mikołaj Berg. Według informacji rosyjskiego dziennikarz i kronikarza powstania styczniowego strażnik „nie dostrzegł przebrania, tem bardziej, że Dąbrowski nikły i małego wzrostu, więc się niczem nie różnił od innych kobiet, a wchodzących i wychodzących sług nie liczono wcale”. Dąbrowski, aresztowany jeszcze przed wybuchem zrywu, był jednym z przywódców konspiracji planującej zryw. Został skazany na 15 lat katorgi na Syberii. Do więzienia przejściowego w Moskwie trafił wraz z 130 innymi zesłańcami pod koniec listopada. To było więzienie o łagodnym reżimie. Więźniowie mogli posiadać pieniądze, robić zakupy, a nawet przyjmować gości. Plan ucieczki Dąbrowskiego opracował moskiewski Komitet Polski wraz z jednym z przywódców rosyjskiej organizacji „Ziemlia i Wola”. Pierwszej nocy Dąbrowski ukrył się pobliskim barze. Później przebywał w prywatnych mieszkaniach, by po pewnym czasie z fałszywym paszportem wyjechać do Petersburga. Podawał się za nauczyciela. W stolicy imperium zbieg przebywał pół roku. W mieście wynajął aż trzy mieszkania. „W jednym z nich – jak czytamy na stronie polskipetersburg.pl - założył oficjalne biuro wyrabiania paszportów. Sam podrabiał paszporty, które pozwoliły wyjechać z Rosji kilkunastu powstańcom 1863 r.” W maju 1865 r. ucieczkę zorganizowano także przebywającej już na Syberii żonie Dąbrowskiego - Pelagii. W tym samym miesiącu Dąbrowscy wypłynęli z Rosji na pokładzie angielskiego statku. Następnie przez Kopenhagę, Sztokholm i Drezno dotarli do Paryża. Dąbrowski pracował tam jako kreślarz. Brał czynny udział w życiu polskiej emigracji. Walczył też w wojnie francusko-pruskiej oraz podczas Komuny Paryskiej. W czasie tej ostatniej na krótko został nawet obwołany dowódcą sił zbrojnych Komuny. Zginął broniąc Paryża 23 maja 1871 r.
