Michalski dowodził oddziałem w zastępstwie, gdy podczas nocnego marszu w pobliżu Wąchocka spotkał się z „kolumną moskiewską trzy razy liczniejszą”. Nie stracił jednak głowy. „Ogień moskiewski wśród ciemnej nocy oświecił powstańcom drogę i ukazał, z ilu mają do czynienia. Strzelcy na komendę Michalskiego rzucili się przez płoty wioski i za chałupami biegnąc, zza budynków zaczęli celnymi strzałami razić ściśniętą kolumnę nieprzyjacielską” – opisywał przebieg bitwy pod Grzybową Górą Stanisław Zieliński, autor Bitew i potyczek 1863–1864. Następnie Michalski sam poprowadził atak kosynierów. „Z atakującego widząc się atakowanym, do tego z trzech stron masakrowany kosami, nieprzyjaciel zaczął się spiesznie cofać. Gdy zaś dowodzący podpułkownik padł raniony, cofanie to zamieniło się w bezładną ucieczkę do Radomia” – kontynuował Zieliński. Polacy zebrali broń, a dowódca zgodnie z planem dołączył do partii Dionizego Czachowskiego.
Michalski w rzeczywistości nazywał się Ludwik Matyasek, pochodził z rodziny nauczycielskiej. Szybko osierocony, nie dokończył edukacji w szkole średniej, później służył w armii austriackiej, z której zdezerterował po rozpoczęciu powstania. Dosłużył się stopnia majora. Po rozbiciu jego oddziału zbiegł do Szwajcarii. Tam dzięki pomocy komitetu wspierającego powstańców ukończył studia inżynierskie. Działał też w organizacjach emigracyjnych. Korzystając z pomocy szwajcarskiego przyjaciela, Michalski wyjechał na Sumatrę, gdzie na polecenie sułtana organizował mu korpus gwardii na wzór europejski. Na indonezyjskiej wyspie założył plantacje tytoniu (nazwał ją Polonia – obecnie na części terenu dawnej plantacji znajduje się lotnisko Polonia International Airport) i dorobił się dużego majątku. Do Szwajcarii wrócił w latach siedemdziesiątych i ponownie zaczął się udzielać w komitetach polonijnych. Był współzałożycielem Ligi Polskiej, ugrupowania liberalno-demokratycznego, które za cel stawiało sobie odbudowę niepodległej Polski i stało się matecznikiem Ligi Narodowej – partii narodowej demokracji. Michalski zmarł w Szwajcarii w 1888 roku. Miał 51 lat.
