To był równie niezwykły co nietrwały plany. „Taryba litewska ofiarowuje Jego Najjaśniejszej Wysokości Księciu Wilhelmowi V. Urach Graf w. Wirtembergia objęcie tron litewskiego dla siebie i swoich męskich potomków w bezpośredniej linii w sposób określony w konstytucji. Król przyjmie imię Mindaugas II (czyli Mendog II)” – pismo tej treści wysłała 4 lipca istniejąca od niecałego roku Litewska Rada Państwowa, czyli Taryba. Tym samym Litwini, którzy ogłosili niepodległość już 16 lutego, postawili na ustrój monarchiczno-konstytucyjny. Wybór nie był jednogłośny – przeciwni byli socjaliści, kilku innych członków Taryby wstrzymało się od głosu. Książę Wilhelm Urach został wybrany z kilku powodów. Po pierwsze był narodowości niemieckiej, a to Niemcy cały czas zajmowali Litwę, nie był jednak spokrewniony z Hohenzollernami rodziny cesarza niemieckiego Wilhelma, który chciał stworzyć prusko-litewską unię personalną, do tego był katolikiem, a także po kądzieli był potomkiem Kazimierza Jagiellończyka. Wilhelm urodził się w Monako. Przez matkę miał prawo do przejęcia księstwa, ale sprzeciwiła się temu Francję. W 1913 r. był rozpatrywany jako kandydat do tronu Albanii. By też zawodowym wojskowym. Do armii zaciągnął się w wieku 19 lat. W czasie pierwszej wojny światowej miał już stopień generała i dowodził dywizją w niemieckiej armii. Uczestniczył m.in. w ofensywie na Francję i Belgię. Bił się też w Polsce i Serbii, a wojnę kończył na froncie zachodnim. Propozycja władania Litwą bardzo mu odpowiadała. „Wraz z końcem wojny najprawdopodobniej będę już prawie na końcu karierę wojskową, ale wciąż czuję się na tyle świeżo, aby podjąć się poważnego zadania wymagającego dużo pracy. Najzaszczytniejszym byłoby państwo litewskie, które wyłoniło się z wojny” - pisał w liście do cesarza. Wilhelm jednak nie zdążył nawet pojawić się na Litwie. Wszystko przez zmieniającą się sytuację międzynarodową. Jesienią było już pewne, że Niemcy przegrają wojnę. Dlatego 2 listopada litewska rada zmieniła decyzję i postawiła na ustój parlamentarny. Wilhelm nazywano odtąd „100-dniowym królem”. Zmarł w 1928 r.
