O znaczeniu pszczelarstwa w gospodarstwie narodowem. Od najdawniejszych czasów pszczoła była przedmiotem najściślejszego badania. Nie tylko w Piśmie Świętem, ale i w religijnych badaniach wielu starożytnych ludów znajdujemy o niej i jej produktach wzmiankę. Aby błogosławioną ziemię wystawić jako taką i szczególnie szczęśliwą, nazwano ją ziemią miodem i mlekiem płynącą, a stary pisarz rzymski mówi: „nad miód, bogom i ludziom miły, nie ma nic słodszego. U Rzymian polewano miodem każde bydlę ofiarne, które było wyższemu bogu przeznaczone. Miód był w starożytności jedynym środkiem, którym słodzono potrawy i napoje, stąd jego wartość bardzo wysoka. Naturalnie w takich stosunkach zajmowano się pszczelnictwem w jak największych rozmiarach. W podziwienie nas wprawiają podane szczegóły o masach miodu i wosku, które różne kraje produkowały i jako towar wywoziły, lub jako daninę oddawały. Te wiadomości wykazują jak najdobitniej, że pszczelnictwo w starożytności bardzo hojnem źródłem bogactwa ludów być musiało. Jeżeli porównamy owe czasy z naszemi, samo z siebie nasunie nam się pytanie: Czemu dziś nie zajmują się pszczelnictwem w takich rozmiarach? Czyby odkrycia i wynalazki nowszych czasów miały odebrać miodowi i woskowi wszelką wartość? Bynajmniej! Miód i wosk wprawdzie straciły na wartości, ale dla tego jeszcze nie pozostały bez wszelkiego znaczenia. Pomimo bowiem tak znacznej fabrykacyi cukru i pomimo tak licznych nowo odkrytych surogatów wosku dopytywanie się o pszczelne produkta jeszcze tak jest wielkie, że ich nie mniej jak za dwa miliony talarów do Związku cłowego wchodzi. (…) Właściwe obchodzenie się z pszczołami opiera się tylko na najdokładniejszej znajomości ich historyi naturalnej. Kto nie zna poprzednich warunków do zrodzenia matki, królowej pszczół, potrzebnych, ten nie potrafi uchronić swoich ulów od sieroctwa; kto nie zna stosunków płciowych u pszczół, ten musi tysiące przejść niepowodzeń.
