Powstanie jak było jakiś czas przycichło, że nie tak gęste były bitki, tak znowu ku końcu Października, znacznie się wzmocniło, i kilkanaście całkiem nowych oddziałów powstało w samej Polsce Kongresowej. Bitek też w przeszłem miesiącu było kilkanaście krwawych; i jest przeto nadzieja, że i przez zimę powstańcy przetrwają, a przez to polska sprawa, prędzej pomyślnie się skończy, bo obce mocarstwa, na wiosnę, już zapewne nie będą się wdawać w pisanie, a widząc, że Moskwa broczy ciągle w krwi polskiej, muszą raz temu koniec położyć. – A potem, choćby i to się nie stało, to Polacy na swoje własne siły i na pomoc Boską rachują, i jak powiedzieli, że póty bić się będą, póki swojej ojczyzny z rąk okrutnego moskala nie wyrwą. Oto jak pisze gazeta Czas: Ze wszystkich okolic obszernego placu wojennego, otrzymaliśmy wiadomości o licznych nowych potyczkach w Polsce i na Litwie. A następnie o krwawej bitce 29go Października niedaleko Bodzentyna, w powiecie kieleckim, stoczonej przez polskiego jenerała nazwiskiem Bosaka; jakoż o drugiej potyczce w Sandomierskiem, w okolicy Iłży, stoczonej przez Jenerała Czachowskiego; także o bitce w Lubelskiem na dniu 30 Października. Potem znowu o trzech małych bitkach pomyślnych w Płockiem i o dwóch małych potyczkach w Kaliskiem. Także donoszą, nawet moskiewskie gazety o nieznanych nam dotąd potyczkach na Litwie. W tej bitce, którą niedaleko Bodzentyna w Kieleckiem stoczył jenerał Bosak 29 Października, biły się dwa polskie oddziały. Piechoty 300 pod dowództwem jakiegoś Rębajły i konnicy pod dowódzcą S. w sto koni. Pokazało się na nieszczęście, iż w tej bitce, co ją stoczył Rębajło, nasi powstańcy przegrali, gdyż zostali cztery razy większą siłą moskali otoczeni, i nie było rady wyjść tak szczęśliwie, aby ludzi nic stracić; to też padło naszych 17, 20 jest rannych a 50 wzięli moskale do niewoli.
