W Paryżu wyszła temi dniami nowa broszura pod tytułem: „Rosyjskie reformy w Polsce i Austrya w r. 1862”, w której autor (prawdopodobnie Polak) wzywa Austryę, ażeby podjęła sprawę Polski i restauracyę tego państwa popierała, ile możności, swoją potęgą. Dziennik wiedeński Presse, oceniając tę broszurę w dłuższym artykule, powiada co do powyższego żądania autora, że „byłaby to awanturnicza polityka rozognionej fantazyi, nie zaś krok odpowiedni danym stosunkom. „Austrya – mówi dalej Presse – niema ani powołania, ani w teraźniejszej chwili środków po temu, by się mieszać w wypadki polityczne tak, jak to autor myśli. Polityczne, a mianowicie katolickie względy, do których odwołuje się autor na rzecz Polski, i energicznego działania Austryi w jej sprawie, nie pozostaną pewno bez wpływu na stanowisko Austryi wobec tych smutnych wypadków, ale do odgrywania roli rycerza narodowości, nie może Austrya nigdy czuć się powołaną już ze względu na siebie samą. Trzeba przyznać, że gabinet wiedeński wzbraniał się wstąpić w ślady Prus i odparł pokusę do zawarcia konwencyi wojskowej, takiej jak prusko-rosyjska. Całe dotychczasowe postępowanie Austryi wobec wypadków w państwie sąsiednimi, przemawia dość głośno, ale iść dalej, do tego nie ma dzisiaj żadnego powodu. Natomiast zaleca Presse rządowi, ażeby przeciw takim naruszeniom granicy, jak w Ulanowie, występywał z całą energią. Polityka Gorczakowa nie ma prawa do żadnego względu i pobłażania ze strony Austryi. „Nie wiemy – tak kończy Presse – co rząd nasz uczynił już lub zamierza uczynić w tej sprawie naruszenia granicy; ale po wszystkich tych dyplomatycznych i innych grubiaństwach, jakich w ciągu lat doznaliśmy od Rosyi, byłaby to sposobność do odwetu, od której stosowniejsza niełatwo nadarzyć by się mogła.
