Warszawa, 15 kwietnia. Dziennik Powszechny ogłasza następujący wypis z protokułu sekretaryatu stanu Królestwa Polskiego, który tu powtarzamy jako tekst urzędowy: „Z Bożej łaski, my Aleksander II, cesarz i samowładzca wszech Rosyi, król polski, wielki książę finlandzki, itd. objawiamy wszystkim naszym wiernym i poddanym w Królestwie Polskiem: Na pierwszą wiadomość o wybuchnięciu powstania w Królestwie Polskiem, idąc za popędem serca naszego, oświadczyliśmy, że nie obwiniamy narodu polskiego o to zaburzenie dla niego samego najbardziej zgubne. Przypisywaliśmy je wyłącznie poduszczeniom od dawna zamierzonym zewnątrz Królestwa, przez osoby, w których długoletnie życie tułackie wkorzeniło nawyknienie do nieporządku, gwałtów, złośliwych zamiarów tajnych i spisków, stłumiło wszelkie wzniosłe uczucia ludzkości, a nawet posunęło ich do splamienia występkiem sławy narodowej. Wszystkie te objawy innego wieku, o których historya wydała już dawno swój wyrok, nie odpowiadają zupełnie duchowi epoki naszej. Pokolenia obecnego powinno być celem nie potokami krwi, lecz drogą spokojnego działania zapewnić pomyślność krajowi. Cel ten my też obraliśmy sobie i ufni w opiekę Bożą złożyliśmy przyrzeczenie Najwyższemu, i przed wlasnem sumieniem, poświęcić życie nasze dobru ludów naszych. [...] Z troskliwości naszej o przyszły byt kraju, gotowi jesteśmy puścić w niepamięć wszystkie zaszłe wypadki i w skutku tego pragnąć najmocniej położyć tamę rozlewowi krwi, o ile bez celu dla jednych, o tyle bolesnego dla drugich, udzielamy całkowite i zupełne przebaczenie tym, z pomiędzy wciągniętych do powstania poddanych naszych w Królestwie Polskiem, którzy, nie podlegając odpowiedzialności za jakiekolwiek bądź ogólne kryminalne, lub też wojskowe w szeregach armii naszej popełnione przestępstwa, złożą broń i wrócą do obowiązku posłuszeństwa do dnia 1 (13) przyszłego miesiąca maja.
