Warszawa, 13 czerwca. Piszą do Br. Ztg. Oburzenie z powodu ostatnich egzekucyi, zwłaszcza stracenia księdza Konarskiego, jest tak powszechne i wielkie, że nawet rozsądniejsi Rosyanie z niem się nie tają. Czemuż to, powiadał do mnie jeden pułkownik rosyjski, wybrano właśnie tego księdza, któremu żadnej zbrodni nie zarzucają? Zaiste rząd moskiewski jest, sam najlepszym sprzymierzeńcem Polaków. Powiadają, że pomocnicy kata nie chcieli przyłożyć ręki do kapłana, i że żołnierzy rosyjskich użyto w ich miejsce. Dziennik Powszechny zamiast wczoraj, wyszedł dopiero dziś z rana o godzinie 10, ponieważ składacz ukończywszy spis numerów listów zastawnych, które znikły z kasy głównej, upuścił na ziemię kolumnę ze złożonemi numerami i takowa się rozsypała. Dwóch ułanów z wojska powstańczego, którzy dostali się w niewolę pod Rogowem nad koleją żelazną warszawsko-wiedeńską, sprowadzili Moskale za dnia do Warszawy pod eskortą 25 wojska, i prowadzili na cytadelę. Szli ulicą Marszałkowską śród tysięcy ludu, który, zwłaszcza kobiety, witał ułanów i przeklinał Moskali. Na ulicy Dzikiej już zaczynano rzucać kamienie, i zraniono jednego z żołnierzy oficerowi zaś spadł kaszkiet. Eskorta tymczasem nie użyła broni, tylko odrzucała się kamieniami, i już odzywały się głosy, aby odbić jeńców, kiedy rozważniejsi burzę uspokoili. – Oburzenie w Warszawie z powodu powieszenia Abichta i księdza Konarskiego jest niesłychane. Ksiądz arcybiskup wraz z kapitułą zaprotestowali najenergiczniej przeciwko straceniu księdza Konarskiego i zażądali od w. księcia, aby ciało kapłana wydano dla pochowania go wedle obrzędów kościelnych. Protestacyą tę zatelegrafowano do Petersburga, zkąd przybył w odpowiedzi telegrafem rozkaz, aby arcybiskup natychmiast przybył do Petersburga. Arcybiskup oświadczył, że nie może zaraz przyjechać, albowiem pierwej musi się z kapitułą porozumieć co do swego zastępstwa.
