Rosyjski pułkownik Sierzputowski, pozostawiony przez Włodzimierza Semekę w Płońsku, dość rychło dowiedział się o obozowiskach oddziałków i ruszył z dwoma secinami kozaków i 50 piechoty morumskiego pułku ku Drobinowi. Przybył dnia 28 stycznia 1863 r. do Glinojecka, gdzie właśnie maszerował oddziałek około 100 ludzi, dowodzony przez Kazimierza Wolskiego, byłego żołnierza pod Giuseppe Garibaldim.
Wolski wymknął się szczęśliwie i spiesznie posuwał się ku Krajkowu. Po czym zwrócił się na północ i stanął w Uniecku. Tutaj jednak dopadł go już Sierzputowski. Rozdzieliwszy kozaków na prawo i lewo, otoczył wieś, a piechota z częścią kozaków uderzyła od czoła. Powstańcy zamknęli się w dwóch wielkich domach i uparcie bronili się z nielicznych strzelb, jakie posiadali. Kilkakrotnie z wielką odwagą, z kosynierami na czele, wypadali z domów, usiłując przedrzeć się, lecz przyjmowani gęstym ogniem karabinowym, za każdym razem zmuszeni byli cofać się. Gdy na koniec sąsiednia stodoła zapaliła się, a z niej ogień przeskoczył na domy, w których dzielna garstka tak waleczny stawiała opór, wybiegła na zewnątrz i poddała się. Rosjanie zaś pod pozorem, iż jeden z poddających się rzekomo miał strzelić do Sierzputowskiego, rzucili się na bezbronnych, poczęli mordować i dobijać rannych. 75 powstańców wziął Sierzputowski do niewoli, między nimi Wolskiego.
Zniechęcony klęskami w Uniecku i pod Słominem, Zygmunt Padlewski odstąpił od zamiaru ponownego uderzenia na Płock i napisał nawet odezwę, znoszącą powstanie w tej części Województwa Płockiego. Pod wpływem jednak Zbigniewa Chądzyńskiego ("Ludwik Biały"), naczelnika powiatu pułtuskiego, nie ogłosił jej i przeciwnie wezwał do energicznego organizowania się. Sam jednak udał się między Narew a Bug, gdzie część oddziałów podlaskich szukała schronienia.