W grudniu 1862 r. Komitet Centralny mianował naczelnikiem wojennym województwa podlaskiego pułkownika Walentego Lewandowskiego, który powrócił z emigracji do kraju. Lewandowski przybywszy na Podlasie, powyznaczał naczelników powiatowych. Radzyński powiat objął Bronisław Deskur w randze majora, mając do pomocy Teodora Jasińskiego.
W radzyńskim powiecie wojsko rosyjskie rozlokowane było w ten sposób: w Radzyniu bateria artylerii ciężkiej, 12 dział, pod komendą generała Kanabicha, batalion piechoty, którym dowodził major Borozdyn, secina kozaków i miejscowi żandarmi. W Ostrowie stały trzy kompanie piechoty, we Włodawie dywizjon kawalerii pod dowództwem majora Kwiecińskiego, w Międzyrzeczu pułk ułanów pod komendą pułkownika Georgija Papaafanasopulo, w Białej bateria artylerii konnej i inwalidzi. Kodeń, Siedlce, Węgrów, Garwolin, Łuków, Ryki, Dęblin obsadzone były razem przez niespełna 20 000 wojska, wliczając w to i załogi Brześcia oraz Mińska.
Deskur otrzymał rozkaz uderzenia na Radzyń, Rajmund Krasucki na Ostrów, Karol Krysiński na Międzyrzecz, a Roman Rogiński na Białą.
Trzema kolumnami dowodzonymi przez Bronisława Deskura i Teodora Jasińskiego, Pyrkosza oraz Michałowskiego, powstańcy, z małymi wyjątkami Rusini podlascy, uderzyli na Radzyń. Zdobywając poszczególne zabudowania stojącej w mieście załogi rosyjskiej, położyli trupem kilkunastu Rosjan i ranili śmiertelnie generała porucznika Kanabicha. Atoli bardzo źle uzbrojeni, wyparci zostali ostatecznie z miasta, straciwszy około 20 ludzi, w tej liczbie Pyrkosza.
