Gdy cały oddział Aleksandra Krukowieckiego dotarł do Glanowa, już zbliżali się Rosjanie: książę Szachowskoj od Olkusza i druga kolumna od Miechowa. Nie mając nadziei dotarcia do lasu, odległego o godzinę drogi ze znużonym i głodnym oddziałem, nim Rosjanie nadejdą, postanowił Edward Habich przyjąć bitwę we wsi i w tym celu polecił Krukowieckiemu wziąć pluton saperów i obsadzić tyralierami wąwóz przy wejściu do wsi, którym musiała przechodzić kolumna Szachowskoja. Sam zaś czynił przygotowania do bronienia wsi, lecz widząc niepodobieństwo walki we wsi, zmienił zamiar, zwrócił się z całą powstańczą kolumną ku wzgórzu, znajdującemu się od strony Imbramowic i Ulina, aby w tym stanowisku przeszkodzić połączeniu się obu kolumn Rosjan. Ten jego ruch na prawo zakrywał z jednej strony łańcuch tyralierów przed Glanowem rozwinięty. Z prawego boku atakujących dragonów i kozaków spędził szybko powstańczy oddział i mimo ognia piechoty z kolumny olkuskiej posunął się ku Imbramowicom i zajął lasek na wzgórzu.
Pułkownik Habich z częścią oddziału zajął zachodni brzeg lasu przeciw rosyjskiej kolumnie z Olkusza. Jego brat Gustaw z drugą częścią oddziału powstańczego, zajął wschodni brzeg lasu przeciw kolumnie z Miechowa. Zanim Rosjanie z Miechowa przybyli i wysiedli z podwód, ubito ich wielu. Lecz wkrótce uszykowali się i cztery kompanie rosyjskie oraz dragoni i kozacy rozpoczęli z dwóch stron las ten atakować, gdy piąta kompania i nieco kozaków atakowała Krukowieckiego w Glanowie. Zacięty bój po obu brzegach lasu trwał trzy godziny. Lecz, gdy wielu poległo od kul i ze znużenia, oddziały cofnęły się na wzgórze w środek lasu. Po trwającym tam półgodzinnym boju, powstańcy rzucili się jeszcze w liczbie 140 w gęsty młody las, będący na południowej stronie od starego lasu.
Widząc w tej stronie tylko dragonów, postanowił Habich przedrzeć się w tym kierunku ku lasom pieskowo-skalskim, skąd oddział przybył, lecz tylko 50 ludzi ruszyło za nim. Ta gromadka postępując w porządku, spędziła dragonów, którzy z daleka tylko razili ją strzałami ale nie szarżując. Piechota rosyjska zaś także z daleka tylko strzelała do niej, nie czyniąc żadnych szkód. W ten sposób wieczorem gromadka uszczuplona doszła do lasów pieskowo-skalskich. Druga część, pozostała w lesie pod Ibramowicami, zdołała w liczbie około 70 przedrzeć się do Zygmunta Chmieleńskiego. Straty ogólne tego dnia w Glanowie i pod Imbramowicami wynosiły do 80 ludzi poległych, w tym 30 rannych, dobitych przez Rosjan oraz 22 rannych. Ponadto około 40 zdrowych wzięli Rosjanie do niewoli. Po stronie rosyjskiej miało polec 120, a drugie tyle było rannych, między nimi dowódca książę Szachowskoj został raniony w nogę. Kilku oficerów rosyjskich poległo.