Nie trzeba było wcale walczyć z bronią w ręku, ani nawet czynnie wspierać powstania, by w oczach carskich sędziów zasłużyć na śmierć. „Henryk Bielawski za czynione wyrzuty i odgrażanie się włościanom, którzy podpisali najpoddanniejszy adres do Jego Cesarsko - Królewskiej Mości, z wynurzeniem szczerych swych uczuć dla Tronu, wyrokiem sądu wojennego polowego skazany został na karę śmierci przez rozstrzelanie” – donosił warszawski rządowy „Dziennik Powszechny”. Bielawski urodził się w rodzinie pisarza Antoniego, sam poszedł drogą ojca. Najpierw był zastępcą podleśnego biurowego w straży leśnej w gminie Sereje, później w tej samej gminie pracował jako pisarz prywatny w Urzędzie Leśnym. 1 maja 1863 r. został pisarzem wójta gminy Czostków. W grudniu tego roku przyjechał do wsi Czarne k. Filipowa, by spisać bydło rogate. Po skończonej pracy rozmawiał z miejscowymi włościanami i – jak można przeczytać w dokumentach - „czynił im wymówki za to, że podpisali adres na »Najwyższe Imię« i mówił, że wiosną powstanie będzie jeszcze bardziej mocne i na zakończenie stwierdził »Przesiąkliście Moskalami, teraz was nawrócą na greko-rosyjską wiarę, choć wy przysięgaliście – to myślicie jedno, a w duszy macie drugie«”. Sołtys Czarnego złożył na Bielawskiego doniesienie. Podczas dochodzenia, które przeprowadzono w styczniu przesłuchano dwunastu chłopów ze wsi. Sam Bielawski bronił się, że chłopi opacznie zrozumieli jego słowa. Sąd wojenny nie uwierzył jego słowom. 25 stycznia skazał go na karę śmierci przez rozstrzelanie. Wyrok wykonano 17 lutego w Suwałkach. Bielawski był jedną z 20 osób, które zostały stracone za udział lub wspieranie powstania w tym mieście.
