Obok Karola Marksa i Emila Durkheima – Weber powszechnie uważany jest za ojca współczesnej socjologii. Urodził się w Erfurcie, w bogatej i znaczącej rodzinie urzędniczej. Był najstarszym z ośmiorga dzieci. Już jako dziecko miał inklinacje naukowe. Mając 13 lat podarował rodzicom na Boże Narodzenie dwa historyczne eseje na temat historii Niemiec i imperium rzymskiego. W 1882 r. rozpoczął studia prawnicze w Heidelbergu, później przeniósł się do Berlina. Jak pisał jego biograf zajmował się tam jednak głównie „piciem piwa i szermierką”. Studia ukończył w 1886 r., a trzy lata później obronił doktorat, a po kolejnych dwóch latach habilitację z historii prawa. Po studiach zainteresował się polityką społeczną. Wstąpił do Stowarzyszenia Polityki Społecznej, które zrzeszało niemieckich ekonomistów, którzy uznali, że gospodarka może być instrumentem rozwiązywania problemów społecznych. W swoich pracach szeroko używali oni – jako jedni z pierwszych – badań statystycznych. W 1890 r. stowarzyszenie rozpoczęło badania nad „kwestią polską” a dokładniej napływem taniej polskiej siły roboczej na tereny dotychczas zamieszkanie przed Niemców. „Weber nie waha się określić ich jako kulturowych podrzędnych, a którzy w każdym razie, jako cudzoziemcy, stanowią w regionie politycznie niebezpieczną obecność” – pisał biograf Webera, Gianfrancio Poggi. W latach 90-tych XIX wieku Weber należał do Związku Wszechniemieckiego, nacjonalistycznej organizacji promującej ideę pangermanizmu i imperialnych Niemiec. Popierał działania germanizacyjne na terenie zaboru pruskiego, swoim wystąpieniami wspierał „Hakatę”. Pod koniec XIX wieku został profesorem, najpierw we Freiburgu, a później w Heidelbergu, gdzie zgromadził wokół siebie grono wybitnych naukowców zwane kołem Webera. W czasie wojny stał się jednym z najgłośniejszych przeciwników militarnej polityki Niemiec, otwarcie krytykował m.in. aneksję Belgii. W 1919 r. wstąpił do Rady Robotniczej i Żołnierskiej w Heidelbergu, był doradcą komitetu ds. stworzenia konstytucji, a także należał do niemieckiej delegacji na konferencję pokojową w Paryżu. Po wojnie stworzył w Monachium pierwszy instytut socjologiczny. Zmarł w 1920 r.
