Dzięki swemu odkryciu „choroby zapominania” jak ją nazywał, pewnie nigdy nie zostanie zapomniany. Tym bardziej, że chorobę jeszcze za życia badacza zaczęto nazywać „chorobą Alzeheimera”. Alois urodził się w Marktbreit w niemieckiej Bawarii. Studiował medycynę w Berlinie, Tybindze i Wurzburgu, gdzie latem 1888 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycyny. W tym samym roku dostał pracę w słynnym frankfurckim szpitalu dla umysłowo chorych Irrenschloss, zwanym „zamkiem obłąkanych”. Pracował tam przez 14 lat. Alzheimer poznał tam młodego, ale już znanego Franza Nissla, który był asystentem dyrektora. We dwóch nie tylko leczyli, ale zajmowali się badaniami histopatologicznymi na komórkach mózgowych. „Mieli wspólne marzenie – aby psychiatria „dogoniła” inne obszary medycyny pod względem powiązania oznak choroby z organicznymi przyczynami” – pisała Agnieszka Bukowczan-Rzeszut, na portalu mppl. „Alois był bardzo bezstronny w swoich ocenach, nie chcąc przeceniać ani spekulować,… gorliwie wykonując swój obowiązek, jest nie tylko obrońcą, ale także zwolennikiem kierunku tych badań” – opisywał Nissl. Wiekopomne badania Alzhaimer przeprowadził już po odejściu współpracownika. 25 listopada 1901 r., już jako zastępca ordynatora przyjął 51-letnią Augustę D. Miała nietypowe objawy chorobowe. Cierpiała na zaniki pamięci, afazję (zapominanie słów i trudność konstruowania zdań), miała też halucynacje i urojenia. Zaczęła bać się ludzi, których dobrze znała. Lekarz poświęcił dużo czasu na rozmowy z pacjentką, do tego wszystko skrupulatnie notował. Drugi etap badań i przełom w odkryciu choroby nastąpił po śmierci pacjentki w 1906 r. Alzheimer poprosił o przesłanie jej mózgu. Pracował już wówczas na uniwersytecie w Monachium. Badania nad mózgiem zajęły mu kilka miesięcy. Zmiany były niemal identyczne do demencji starczej, tyle, że kobieta miała ledwie nieco ponad 50 lat. Wyniki swoich badań Alzheimer ogłosił rok później. Pierwszy raz nazwano tę chorobę jego nazwiskiem w 1910 r. Oficjalnie nazwę „choroba Alzheimera” przyjęto dopiero 50 lat później. W 1912 r. Alzheimer przeprowadził się do Wrocławia, gdzie został dyrektorem Kliniki Psychiatrycznej i Chorób Nerwowych. Zmarł w wyniku zapalenie mięśnia sercowego trzy lata później. Miał 51 lat.
