Mniej więcej w tym czasie co oddział Dionizego Czachowskiego (patrz notka z 20 X) do województwa lubelskiego przybyły dwie powstańcze partie. „Mówi się tam o dwóch oddziałach, które pierwsze wkroczyły do województwa lubelskiego, dowodzonych przez generała (Aleksandra) Waligórskiego i majora (Edmunda) Śląskiego” – pisał Józef Janowski, członek powstańczego rządu. W sumie liczyły one ok. pięciuset ludzi. „Po pięciu dniach ustawicznych marszów dniem i nocą, powstańcy, w łącznej liczbie do 500 ludzi, znużeni na śmierć, zatrzymali się w gęstych lasach gościradowskich” – pisał w Bitwach i potyczkach 1863–1864 Stanisław Zieliński. Rosjanie byli przygotowani. Przeciw powstańcom z dwóch kierunków ruszyło w sumie jedenaście rot piechoty (1500 żołnierzy) i dwie seciny kozaków. Rosjanie zaatakowali koło Łążka. „Wyczerpani powstańcy po większej części spali, gdy posłyszano z jednej strony strzały armatnie nagłego napadu” – pisał Zieliński. Mimo to Polacy bronili się twardo –do momentu, gdy „Śląski, ciężko ranny, z konia spadł, powstał popłoch w szeregach powstańczych, ogień nieprzyjacielski wzmógł się, a Waligórski w gąszczach nie mogąc działać ze swoją strażą przyboczną i resztą kawaleryi, cofnął się co tchu”. Ledwie kilkudziesięciu żołnierzy, słuchając dowódców, osłaniało uciekających powstańców zza drzew. „W ten sposób cofali się do kordonu, zastając tam już pewną część rozbitych oddziałów. Usiłowania oficerów sformowania na nowo oddziałów i stawienia oporu, spełzły na niczem – i przekroczono kordon, składając broń Austryakom” – pisał Zieliński. Zginęło zapewne trzydziestu powstańców. „Ale i straty moskali mogły być niemałe, jeżeli sami się przyznają do 2 zabitych i 11 rannych” – puentował Zieliński. Od ran odniesionych w bitwie zmarł m.in. Śląski. Drugi z dowódców gen. Waligórski został postawiony przed sądem Wydziału Wojny Rządu Narodowego. Zdecydował on, że ten doświadczony żołnierz – weteran powstania listopadowego – zostanie odsunięty od obowiązków czynnych w wojsku w związku z niedołężności spowodowaną podeszłym wiekiem. Generał miał 61 lat.
Na zdjęciu generał Generał Aleksander Waligórski, ok. 1863, Wikimedia Commons/domena publiczna
