Powstanie Styczniowe i próba wywołania konfliktu w Europie to tylko jeden z aspektów aktywności Francji na arenie międzynarodowej. W tym samym czasie, gdy Napoleon III i jego współpracownicy próbowali namówić Austrię i Anglię do udziału w wojnie przeciw Rosji i Prusom, wojska francuskie walczyły w Meksyku, a dyplomaci i wojskowi starali się powiększyć francuski stan posiadania w Azji. W 1858 roku Francuzi wkroczyli do Wietnamu pod pretekstem ochrony misjonarzy. Bez większych trudności zajęli Sajgon, który stał się stolicą francuskich posiadłości o nazwie Kochinchina. W 1862 roku wymusili podpisanie z cesarzem Wietnamu tzw. umowy sajgońskiej o bezwarunkowym przekazaniu Francji tej najbogatszej prowincji kraju. Władca zobowiązał się też do nieodstępowania swoich posiadłości innym państwom, a także uznał prawa ludności katolickiej, na której w dużej mierze oparte były francuskie wpływy. Francuzi prowadzili misje katolickie także w sąsiedniej Kambodży. Król Norodom odnosił się do Europejczyków życzliwie, dzięki nim łatwiej mu było lawirować między silniejszymi sąsiadami – Syjamem (Tajlandią) i Wietnamem. W 1863 roku władca zdecydował się zawrzeć porozumienie z Francją. Na mocy tajnego traktatu z wysłannikami Napoleona III ustanowiony został francuski protektorat nad Kambodżą. Norodom traktował zapewne umowę z Francją jako zagrywkę polityczną, w grudniu podpisał bowiem układ z Syjamem. Tyle że Francuzi na tym nie poprzestali. Przez kolejne lata wzmacniali swoją kontrolę na państwem, a w 1884 roku Kambodża stała się oficjalną francuską kolonią. Równocześnie zwiększali swój stan posiadania w Wietnamie – w 1880 roku zajęli Wietnam Środkowy, pięć lat później Wietnam Północny. W rezultacie w 1887 roku utworzyli unię indochińską, czyli Indochiny Francuskie, do których w 1917 roku dołączyli Laos. Władzę nad tymi obszarami Francuzi zachowali do II wojny światowej.
