Ponoć pod koniec I wojny światowej miał doradzić cesarzowi Wilhelmowi, by ten „szukał honorowej śmierci”. Choć według innych informacji, wręcz przeciwnie do końca namawiał władcę Niemiec, by nie abdykował. Paul Hintze urodził się w Szwedt, ok. 100 km od Berlina. Jego rodzina należała do zamożnej klasy średniej. Ojciec posiadał plantacje tytoniu. Gdy miał 18 lat wstąpił do marynarki. W czasie służby Hintze pływał m.in. do Afryki, Azji i Ameryk. Później studiował m.in. w Akademii Marynarki w Kiel. Szybko dostrzeżono jego umiejętności dyplomatyczne. W latach 1903 – 11 był najpierw attache marynarki wojennej, a później pełnomocnikiem wojskowym w Petersburgu. W kwietniu 1911 r. został awansowany na kontradmirała, co umożliwiło mu wstąpienie do służby dyplomatycznej. Wilhelm II nadał mu szlachectwo. Był posłem niemieckim kolejno w Meksyku, Chinach i Norwegii. Okazał się niezwykle sprawnym dyplomatą. Przez trzy lata mimo nacisków ze strony państw Ententy powstrzymał Chiny od wystąpienia przeciw Niemcom, w lecie 1917 r. uniemożliwia przystąpienia do wojny Norwegii. W lipcu 1918 r. zostaje szefem niemieckiej dyplomacji. 29 września bierze udział w dramatycznej rozmowie w hotelu Britannique w Spa, w której uczestniczą też wojskowi dowódcy Paul von Hindenburg, Erich Ludendorff i cesarz Wilhelm II. „Jego Królewska Mość oddał głos Sekretarzowi Stanu von Hintze. Ten nie skomentował sytuacji w kraju, ale natychmiast omówił sytuację wojskowo-polityczną, podobną do tej, którą opisałem dzień wcześniej, i również wyciągnął ten sam wniosek. Był wyraźnie wzruszony. Łzy napłynęły mu do oczu. Cesarz był bardzo spokojny, zgodził się z sekretarzem stanu von Hintze i nakazał mu wszczęcie mediacji pokojowej, jeśli to możliwe za pośrednictwem królowej Holandii”. Hintze namawiał też Cesarza do reform. „Musimy zapobiec przewrotowi od dołu poprzez rewolucję od góry” – mówił. Na reformy było za późno. 9 listopada proklamowana została Republika Weimarska, nieco później przeprowadzona została abdykacja Wilhelma. W 1921 r. Hintze jako wysłannik nowego rządu prowadził tajne rozmowy w Moskwie z bolszewicką Rosją. Uczestniczył też w imieniu rządu w konferencjach międzynarodowych. Był uznawany za jednego z kandydatów do objęcia funkcji kanclerza. Zmarł 19 sierpnia 1941 r. we Włoszech i został pochowany w Rzymie.
