WALKI BYKÓW W HISZPANII. Spotkanie z trzodą byków przywiodło nam na pamięć przygodę Don Quichota, który rozłożywszy się obozem na środku gościńca, wzywał wszystkich podróżnych, rycerzy, kawalerów, pieszych i konnych, żeby utrzymywali, że nad wszystkie piękności ziemskie, dama jego duszy, Dulcynea de Toboso, jest piękniejszą. „Los, który mu sprzyjał dotychczas bardzo, zrządził, że w jakiś czas nadciągnęła tą drogą ogromna massa konnych, po większej części uzbrojonych lancami. Ludzie Don Quichota, spostrzegłszy ich zdała, schronili się daleko od drogi; tylko nieustraszony Don Quichot pozostał, a Sancho Pansa ukrył się pod Rosynantą. Nadjechała gromada i jeden z ludzi, na przodzie będący, zaczął wołać na Don Quichota; - Ustąp z drogi, bo cię byki rozszarpią. - Łotrze, odpowiedział Don Quichot, nie o byki tu idzie. Przyznajcie, hultaje, przyznajcie jednogłośnie prawdę tu ogłoszoną, jeżeli nie chcecie bić się ze mną. Vaqueros nie miał czasu odpowiedzieć, ani Don Quichot odwrócić się, choćby nawet chciał, gdyż cała gromada byków i spokojnych cabestros, tłum vaqueros i innych ludzi, pędzących je do miasta, gdzie nazajutrz odbyć się miała walka, wszystko to przeszło po Don Quichocie, Sancho, Rosynancie i posługaczu, przewróciwszy ich na ziemię i tarzając w piasku. Sancho był zbity, Don Quichot przerażony, służący potłuczony, a w Rosynancie pozostało bardzo mało ducha. Byki zwykle zatrzymują niedaleko od miasta; ztamtąd vaqueros przeprowadzają je w przeddzień walki do plaza. Ta ostatnia podróż jest także niebezpieczna dla przechodzących i gminu, zbierającego się zwykle tłumem nad drogą. Dla niemogących być na gonitwach z braku kilku realów, tencierro jest przyjemnością gratis. Zapędziwszy do plaza, zamykają byki do stajni corral. Potem następuje apartado, przeprowadzanie każdego byka do osobnej komórki, ciasnej i ciemnej, zwanej torii; jest to już ostatnie więzienie, którego zwierz nie opuszcza aż występując do walki, czyli na śmierć.
