List p. Wileńskiego wojennego gubernatora do wysoce przewielebnego Metropolity Litewskiego i Wileńskiego z d. 15 września 1863 r.
Wasza Eminencjo Miłościwy Arcypasterzu! W upłynionym sierpniu miesiącu prosiłem o pozwolenie NAJJAŚNIEJSZEGO CESARZA użyć do 80 000 rub. sr. z summ 10% poboru od dochodów obywatelskich majątków na wybudowanie w wileńskim katedralnym soborze nowego ikonostasu, któryby odpowiedział tej wspaniałości, jaką powinno być otoczone nabożeństwo w pierwszorzędnej prawosławnej świątyni i zarazem byłby dla późniejszych czasów pamiątką oczywistej łaski Bożej pomagającej walecznym wojskom naszym do rychłego i pomyślnego stłumienia powstania w kraju tutejszym. Obecnie minister skarbu zawiadomił mię, iż JEGO CESARSKIEJ MOŚCI podobało się zaszczycić staranie moje Najmiłościwszem rozwiązaniem. Prócz tego ja postanowiłem na rachunek summy złożonej z dobrowolnych ofiar różnych miejskich gmin i dochodzącej obecnie do 20,000 r. sr. wybudować na tutejszym Mikołajewskim placu kaplicę murowaną, na pamiątkę znakomitych czynów naszych żołnierzy i dla wspomnienia w niej tych z pomiędzy nich, którzy polegli na polu bitwy, broniąc praw Rosji i prawnego Rządu przeciw powstaniu i buntu. Poczytując sobie za obowiązek zawiadomić Waszą Eminencję, tak o Najwyższem dozwoleniu wystawienia ikonostasu, jako też i o mojem postanowieniu względem wybudowania kaplicy, ja zarazem mam honor zawiadomić, iż wezwany został przeze mnie z Petersburga znany ze swego doświadczenia i sztuki Akademik, radca stanu Rezanow, dla udzielenia głównej idei ikonostasu i kaplicy. [...] Przy tej zręczności przynoszę wam z całej duszy podziękowanie za chlubne dla mnie pismo wasze z 15 sierpnia, w którem wam podobało się przypisać mnie powodzenie przy stłumieniu rokoszu w kraju tutejszym. Bóg, pomagający prawemu czynowi, pomógł, przy współdziałaniu walecznych wojsk naszych, zetrzeć zarozumiałość buntu, który wysoko podniósł swą występną głowę.
