Ratusz Warszawski. Gdzie dziś stoi Ratusz warszawski, obecnie pożarem dotknięty, do roku 1692 był plac pusty, Samsonowskim z dawien nazywany a pomiędzy rokiem 1640 do 1670 do kupca warszawskiego Rottenhoffera należący. Od tego nabył plac Kotowski, sędzia ziemski warszawski. Syn Kotowskiego sprzedał Potrykowskiemu, stolnikowi Różańskiemu za 600 złp. ówczesnych. Ostatni nabywca zabudował to miejsce, dokupiwszy więcej gruntu. W roku 1718, dwaj synowie Potrykowskiego, dworek po ojcu mając sobie przyznany, sprzedali w roku 1722 Maryi Ludwice Morsztynowej, wdowie po Kazimierzu Ludwiku Bielińskim, Marszałku Koronnym. Pani ta na miejscu zabudowań wystawiła pałac, który następnie synowie jej w roku 1733 sprzedali Antoniemu Swidzińskiemu, Staroście Radomskiemu. Ten zbył go Stanisławowi Księciu Jabłonowskiemu, który znowu odprzedał go Janowi Dejbel, majorowi późniejszemu artyleryi Koronnej. Po śmierci Dejbla w r. 1752 opiekunowie nieletnich dzieci odstąpili go dawniejszemu posiadaczowi pałacu, Księciu Stanisławowi Jabłonowskiemu. Odtąd ciągle był własnością rodziny Jabłonowskich. W r. 1785 Książę Antoni, Kasztelan Krakowski, zrujnowany pałac zrzucił a nowy dzisiejszy, podług planu Merliniego, budowniczego, postawił. W roku 1804, w drodze subhastacyi, nabył go Michał Pruszak, pułkownik wojsk francuzkich a jako jego własność puszczony był na licytacyę publiczną w r. 1815. Kupił go Gorzeński, jenerał, senator a gdy ten w r. 1816 zmarł, w połowie przez darowiznę, w połowie kupnem otrzymał go Turno, b. jenerał b. Wojsk Polskich i dopiero od niego miasto w r. 1817 posiadłość tę kupiło, wyrestaurować pałac poleciwszy budowniczemu Lessol. Zabudowania Ratusza rozprzestrzenione zostały przez nabycie w r. 1823 kilku possesyj przy ulicy Daniłowiczowskiej położonych a do Hr. Pocieja należących. Szczegóły te obszerniej podaje Rys historyczny Warszawy Sobieszczańskiego; opisanie krótkie sal i napisy na gmachu mieści opis Warszawy Łukasza Gołębiowskiego.
