Paryż, 23. Lipca. – Wszystkie dzienniki zajmują się rosyjską odpowiedzią. Debaty widzą w niej bardzo slaby dokument, świadczący o upadku dyplomacyi. Jak się zdaje, chodziło księciu Gorczakowowi tylko o przysporzenie tym aktem trudności trzem sprzymierzonym mocarstwom. Dowcipny wybieg, aby rzeczą tą zajęły się na konferencyi trzy mocarstwa, które się Polską podzieliły, nie powiódł się, a uwagi o duchu rewolucyjnym w Polsce, który bierze początek z Paryża najmniejszego nie zrobiły wrażenia na ludziach rozsądnych i nigdzie nieznośniej się nie wydały jak pod piórem rosyjskiego ministra. Badając, czemu książę Gorczakow chce mieć rozebraną tę kwestyą polską na ograniczoną konferencyi, pokazuje się jedynym przez niego przytoczonym powodem, że tak samo postąpiono sobie w roku 1815. I nic więcej! Chociażby się nawet położenie obecne nie różniło od ówczasowego, to jednak dzieje traktatów pokazują, że to nie przesądza bynajmniej innemu teraz postępowaniu. Wówczas Europa zgodziła się na pewne zasady, mogła oddać sprawę tę pod rozwagę podkomitetu przygotowawczego, który tę rzecz obrobił wedle przyjętych zasad, przez co nie nabrały owe trzy mocarstwa wiecznego przywileju do wyrabiania projektów w pierwszej instancyi. Gdyby Europa zezwoliła na podobny przywilej dwóch lub trzech państw do rozsądzania stosunków między narodami, wówczas pozbawiłaby się prawa, które służy wszystkim podpisanym na traktacie, czuwającym nieustannie nad wykonaniem i dopełnianiem jego. Wątpliwy ten przypadek, jest jedyną podporą, jaką wymyśliła mądrość księcia Gorczakowa na znaglenie dwóch mocarstw do wyrzeczenia się swoich prerogatyw i do zniweczenia ich niebezpiecznych planów, jak je nazywa książę Gorczakow.
