Londyn 23 października. Rozeszła się była wiadomość, że lord Russell w depeszy swej do posła angielskiego przy dworze greckim p. Erskine, zagroził interwencyą w Grecyi. Wieść ta jak się zdaje wyszła z Wiednia. Po smutnem doświadczeniu skutku podobnych groźnych not, szczególniej w kwestyi duńskiej, i po wyrażonem przez parlament życzeniu całego kraju, aby polityka Anglii zarzuciła dawną metodę mięszania się do spraw wewnętrznych obcych krajów i przesyłania im rad, połączonych z groźbami bezskutecznemi i niczem nie popartemi, zdawało się niepodobnem, aby sekretarz stanu do spraw zagranicznych popełnił nowy błąd w tym rodzaju. Dzienniki też angielskie zaraz wystąpiły z krytyką surową przeciw nieznanej depeszy, o której wiadomość rozniósł telegraf. Lord Russell znalazł najlepszy sposób obronienia się przeciw zarzutom, ogłaszając w całości depeszę swą do p. Erskine. Z depeszy tej okazuje się, że doradca Króla Greckiego, duński mąż stanu p. Sponneck, zażądał od Anglii inicyatywy dla przyspieszenia przez zgromadzenia ustawodawcze w Atenach. Angielski minister spraw zagranicznych nie tylko odmówił temu żądaniu ale w końcu swej depeszy nawet wyraził zdanie, że im mniej Grecya będzie wystawiona na wpływ obcy w sprawach wewnętrznych, tem będzie lepiej dla niej samej, wzmocni się bowiem, przyzwyczaiwszy się na liczenie na własne siły. Zdanie to lorda Russella, zupełnie podzielają ważniejsze dzienniki londyńskie. Ostatnie wiadomości z Nowej Zelandyi potwierdzają wiadomość o poddaniu się jednego pokolenia powstańców, za przykładem którego pójdą bez wątpienia i inne pokolenia i spokojność zupełna będzie przywrócona. Zakończenie tej wojny zdejmie pewien ciężar z budżetu; część wojsk tam użytych zapewne zostanie cofnięta, a rząd samym osadnikom pozostawi staranie obrony. Sir Gruy gubernator jeneralny wydał proklamacyę do pokolenia, które się poddało, oświadczając, że ponieważ nie okazywali barbarzyństwa w ciągu prowadzonej walki, całe ich terrytoryum z wyjąkiem jednej czwartej części będzie im powrócone na własność.
