Nowe stanowisko Prus. Zdobycie Dypplu niektóre dzienniki brały za ułatwienie dla konferencji. Tymczasem pokazuje się coraz jaśniej, że to zwycięztwo zmieniło całą sytuację, ale nie na korzyść pokojowego załatwienia. Prusacy tak długo siedzieli spokojnie, dopokąd nie okryli się sławą wojenną. Ministerstwo Bismarka milczało, ustępowało, wyczekiwało. Zdobycie Dypplu nagle wyrwało króla i ministrów z biernego zachowania się, z bezczynności prawie. Kto tylko bliżej obeznał się z historją Prus, ten zrozumie jaką zmianę wywołać musiało tak świetne zwycięztwo nad Duńczykami w stronnictwie wojskowo - dworskiem Berlina. Podobna duma, posunięta aż do ostatecznych granic, owładała tam zawsze dworskie sfery, ilekroć najdrobniejsza pomyślność przydarzyła się wojskom pruskim. Polityka pruska nie znała wtedy miary i granic, aż dopokąd znowu ciężkich klęsk nie doznały wojska. I teraz Prusy oszołomione są zwycięztwem krwawem. Dawno żywione myśli i zamiary ich wystrzeliły nagle na jaw w tym szale zwycięzkim. Odrzucono względy dyplomatyczne. Jeszcze nie zastygła krew na pobojowisku dyppelskiem, jeszcze nie pogrzebano zabitych i nie opatrzono rannych, a już z Berlina wysłano rozkaz, aby większa część armii wraz z parkiem oblężniczym ruszyła na północ, zajęła Jutlandję i oblegała twierdzę Fryderycję. Jeszcze słońce nie zaszło, przyświecające krwawej walce, a już wojska pruskie ruszyły w pochód, nie za cofającym się na wyspę Alsen nieprzyjacielem, ale w wprost przeciwną stronę, w inną prowincję, aby i tam zatknąć wszędzie sztandar pruski. Tymczasem w Berlinie rozpoczyna się ruch wielki. Wielki książę Konstanty otrzymuje pierwszy od samego króla wiadomość o zwycięztwie. Król nazajutrz z ministrem wojny udają się do armii zwycięzkiej, w kraj obcy, nie aby objąć dowództwo i prowadzić samemu do dalszych zwycięztw, lecz aby się sławą wojenną ogrzać na zalanem krwią i trupami pobojowisku i obecnością swą podnieść entuzjazm w wojsku i zachęcić je do dalszych świetnych czynów.
