Odpowiedź moskiewska Francji i Anglii. Dopiero dosłownem brzmieniem tych odpowiedzi wyjaśniono cokolwiek dzisiejsze położenie sprawy polskiej. Nie ma już żadnej wątpliwości, że ani Francja, ani Anglia nie czyniła najmniejszego kroku, aby się zbliżyć do Moskwy, i nie wchodzono w żadne układy, w żadne projekta przymierzy. Słusznie utrzymywał Journal de St. Petersbourg, że tylko złomyślne i przewrotne dziennikarstwo przypisywało Moskwie jakieś ustępstwa w sprawie polskiej, jakieś komplanacje, aby, gdy się te nadzieje nie ziszczą, tem więcej w opinii europejskiej skompromitować gabinet petersburgski. Dziennikarstwo to złomyślne bowiem miało być najmocniej przeświadczonem, że Moskwa żadnych ustępstw Polakom uczynić nie może. Wszystkie pogłoski o poróżnieniu się Francji z Anglją lub z Austrją okazały się również szerzonemi z umysłu. Pokojowe usposobienie dworów te złomyślne dzienniki wtedy najwięcej podnosiły, gdy pisano i wysyłano odpowiedzi z Petersburga. Wtedy La France, która w tem pojęciu moskiewskiem jest najzłomyślniejszem pismem, głosiła, iż sprawa Polski odłożoną jest do wiosny, że stosunki między Paryżem a Moskwą są przyjazne. Tym oświadczeniom wtórował odjazd cesarza do Biarritz. Ajent Rządu narodowego równocześnie jakby zwątpiwszy o wszystkiem, wyjechał do Hiszpanii, dla odwiedzenia rodziny swej żony. Times groził wyraźnie Polakom, jeśliby nie przyjęli liberalnych ustępstw wspaniałomyślnego cara. A ta pewność najgodniejszego z Moskwą załatwienia sprawy polskiej wzmogła się do najwyższego stopnia wtedy, gdy już kurjerzy, wysłani z odpowiedzią z Petersburga, byli w drodze! Dziś nagle karta się odwróciła. Im większe były nadzieje zgody, im mniejszymi ustępstwami zdawały się mocarstwa zadawalniać, tem oburzenie wzmaga się żywsze, tak w kołach urzędowych, jak i u narodu francuzkiego i angielskiego. Jakby się bynajmniej nie spodziewano odmownej odpowiedzi, takie słychać teraz głosy.
