Turyn 23. lipca. Nader ważny symptom ukazuje się bacznemu postrzegaczowi w usposobieniu opinii publicznej we Włoszech. Symptom ten interesującym jest w ogóle, ze względu na przyszłe losy nie tylko włoskiej, ale i wielu innych kwestyj. Symptomem tym jest uleczenie się opinii umiarkowanej z nieusprawiedliwionego niczem a dość długo trwającego uwielbienia dla Anglii. Był czas, kiedy sympatje i wdzięczność Włochów dzieliły się między Francją i Anglią, bez względu na to, że Anglia nie dała ani jednego szylinga, ani jednego żołnierza dla sprawy włoskiej, która Francji winna istnienie dzisiejszego królestwa. Później niezadowolenie stronnictw gorętszych, przypisując cesarzowi Francuzów powstrzymywanie zapędów, wymierzonych przeciw Rzymowi, zapomniało zupełnie dawnych usług Francji, i Anglia wystąpiła na pierwszy plan sympatyj włoskich, dlatego że nie przestała schlebiać Włochom, przewidując, że Włochy staną się wkrótce pierwszorzędnem państwem morskiem i przez ścisłe przymierze z Francją mogą być bardzo groźnemi dla Anglii. Nowe więc pochlebstwa, nowe kadzidła, mogą zawrócić w pierwszej chwili głowę tych, do których się zwracały. Ale z wolna oswojono się z tym wonnym a czczym dymem i zaczęto postrzegać, że za nimi nie ma żadnego rzeczywistego światła. Coraz rzadziej zaczęto wymawiać imię Anglii, a jeśli o niej wspomniano, to tak, jak na to rzeczywiście zasługiwała. Na koniec postępowanie gabinetu angielskiego w sprawie duńskiej otworzyło zupełnie oczy Włochom, którzy dziś nie łudzą się już co do samolubnej i interesownej polityki tego gabinetu. Zaczynają oni na nowo postrzegać, gdzie jest dla nich właściwy punkt oparcia w dalszem rozwijaniu się jedności państwa, gdzie ręka, na której pomoc liczyć mogą w chwili potrzeby. (…) Garibaldi nie byłby tym razem ustąpił, gdyby nie pokazano mu pewności bardzo bliskiego uwieńczenia jego jedynego marzenia, i stronnictwo czynu czeka cierpliwie na chwilę, w której potrzeba będzie działać, i w której sam rząd da hasło do działania.
