Francja. Dziennikowi Der weisse Adller donoszą z Paryża, że podczas Zielonych świąt książę Adam Sapieha zrobił wycieczkę, i znajdował się na zgromadzeniu, na którem miały zapaść ważne uchwały względem powstania, które dopiero później mają być ogłoszone. Osts. Ztg. dowiaduje się, że to zgromadzenie odbyło się dn. 17 z. m. w Lipsku, a następnych dni w Dreźnie. Mieli w niem udział delegowani ze wszystkich prowincyj dawnej Polski i z emigracji. Przedmiotem obrad była kwestja, co przy teraźniejszych stosunkach ma czynić komitet narodowy, zastępujący Rząd narodowy: czy z poświęceniem wszystkich sił prowadzić dalej powstanie, czy wyczekiwać dogodniejszej pory. Jednogłośnie odrzucono myśl ogłoszenia publicznie, aby na teraz wstrzymano walkę i złożono broń. Zgromadzenie sądziło, że takiem oświadczeniem skompromitowanoby sprawę narodową wobec Europy i rozdwojono stronnictwo narodowe. Z drugiej strony uznano, że niepodobieństwem jest wzniecić na nowo powstanie w Polsce. Uchwalono więc tymczasowo utrzymywać w Polsce jak dotąd oddziały i agitację, aby rządowi moskiewskiemu przymnażać trudności, a zarazem na najszerszy rozmiar uzbrajać się w cichości aż do chwili, gdy w Księstwach Naddunajskich itd. wybuchną przygotowywane wypadki. (Dziwne zaślepienie! powiada Gazeta Lwowska, z której wyjmujemy całe powyższe doniesienie.) Od czasu jak pan Beust zrobił swą wizytę w Tuillerjach, demokracja napoleońska pracuje niestrudzenie nad głaskaniem państw średnich, a szczególnie Saksonii, która - zdaje się - jest przeznaczoną do wielkiej roli, sądząc po duchu, w jakim pisze o niej Opinion nationale: „Saksonia jest pod względom wolnomyślnych dążności jednem z najbardziej postępowych państw Związku niemieckiego, a dowiadujemy się teraz z żywem zadowoleniem, że niebawem zaprowadzi u siebie jedną z naszych najdemokratyczniejszych instytucyj, to jest sądy przysięgłych”.
