W miesiąc dopiero po odrzuceniu przez gabinet rosyjski żądań trzech mocarstw, nowe trzy noty odeszły do Petersburga. Czy one mieszczą w sobie nowe sformułowanie dawnych żądań czy złagodzone i osłabione w postaci życzeń, to już na jedno wychodzi. Korespondencya dyplomatyczna na to tylko jest utrzymywaną, aby nie zrzec się dobrowolnie prawa wdawania się w sprawę polską i przewlec ostateczne postanowienie, dokąd tylko będzie można. Główną pobudką tej korespondencyi jest niepodobieństwo zerwania jej bez pociągnięcia za sobą wojny. Otóż aby wojny uniknąć, trzy mocarstwa musiały zapewne użyć w swych nowych notach języka wielce łagodnego i potulnego. Zniosły one w milczeniu ostrą i surową odprawę Gorczakowa, który dobrze wiedział, że nie masz między jego przeciwnikami jedności, ale przeciwnie, że nieufność i zazdrość paraliżować będą wszystkie kroki każdego z trzech państw, któreby się chciało rozprawić z nim zbrojno. Chęć utrzymania pokoju przeważa dziś w Europie i ona jest obecnego położenia politycznego znamieniem. Zdaje się, że tem większą wartość przywiązuje Europa do spokojności, im silniej się przekonywa o niepodobieństwie wydobycia się z zawikłania środkami dyplomatycznemi. Jak dalece jednak pokój trudnym jest do utrzymania, to poznać już ztąd, że pierwszy raz za teraźniejszego cesarstwa nie było w dniu napoleońskim, 15go sierpnia, ani przeglądu wojska, ani powinszowań ciała dyplomatycznego. Bo i czegóżby winszowano Cesarzowi Napoleonowi, skoro mu się nie powiodły plany urządzenia koalicyi przeciw Rosyi ani też rozwiązania kwestyi polskiej bez wojny? Nie mogą winszować mu pokoju, jak skoro z czarnej chmury zacieniającej horyzont polityczny wypaść może lada chwila grom, co roznieci pożar ogólny? Niebezpiecznym dla powagi tronu cesarskiego byłby okrzyk wojsk zgromadzonych na przegląd 15go sierpnia.
