Rzecz szczególna, że kiedy podrzędni ludzie polityczni wiedzieli mniej więcej co się robiło w sprawie włosko-rzymskiej, interesowani dyplomaci temu nie wierzyli. Zapytany o to z Rzymu telegrafem magr Chigi odpowiedział: niente. Rozumiano, że Cesarz i cesarstwo przechylają się ku upadkowi, ale Cesarz podniósł się i podniósł cesarstwo. L’empire e’est l’imprevu! Hr. Goltz, bar. Budberg, magr Chigi bardzo się krzątają. Ks. Metternich co dzień jest spodziewany, ale nie jest pewnem czy w Paryżu pozostanie. Cesarz wziął w ugodzie francuzko - włoskiej środek między narodowością a religią, utrzymał władzę świecką, ale ją ograniczył. Posądzania, że Florencya jest tylko stacyą w pochodzie do Rzymu, są próżne; ugoda bowiem waruje wyraźnie niepodległość Rzymu. Papież może utworzyć na swą obronę wojsko złożone z Włochów i katolików innych narodowości, może nawet dać nad nim komendę jen. de Lamoriciere, którego dotąd za swego jenerała uważa. Papież nie przystąpił dotąd do ugody, i kto wie czy do niej przystąpi, bo to równoważyłoby zrzeczeniu się legacyi, ale rzecz ta ułoży się sama przez się i zapewne de facto. Chcąc nie chcąc, jeżeli nie Papież, którego uczucia są dobre, to dwór watykański przestanie spoglądać na północ. Zyska na tem wpływ Francyi w Rzymie i wpływ Zachodu; zyska zaś na tem najwięcej religia. Cesarz robi wszelkie starania, aby gabinet Narvaeza uznał Włochy, a zatem ugodę francuzko-włoską. Jeżeli to nastąpi, Hiszpania może się przyczynić do utrzymania niepodległości Rzymu. Kwestya finansowa nie wzbudza żadnej obawy. Rzym będzie zawsze stosunkowo bogatszym niż Włochy; świat katolicki go nie opuści (…) Ugoda francuzko-włoska, zasilając zasadę narodowości, wywrze niemały wpływ na zewnętrzną politykę Francyi.
