Kapitan Stanisław Szumlański, dowódca IV oddziału Województwa Kaliskiego, sformowawszy stosownie do rozkazu generała Edmunda Taczanowskiego, oddział pieszy w powiecie kaliskim, zmuszony był opuścić 30 sierpnia 1863 r. Województwo Kaliskie, aby uniknąć starcia z daleko większymi siłami rosyjskimi, koncentrującymi się przeciw niemu. Miał wtedy Szumlański 130 strzelców, 90 kosynierów, oraz nowo sformowanej kawalerii (18 osób), a tegoż dnia przybyły mu posiłki składające się ze 160 jazdy. Ponieważ w danej chwili w Województwie Kaliskim prawie, że nie było oddziałów pieszych, udał się Szumlański w Mazowieckie, gdzie 1 września połączył się z nowo sformowanym oddziałem łęczyckim, z którym wspólnie wyruszył w Rawskie. Dnia 4 sierpnia stanęli pod Wolą Cyrusową: Szumlański w Sierznicach; oddział łęczycki we Woli Cyrusowej; szwadron kawalerii rawskiej pod dowództwem porucznika Konstantego Sokołowskiego w Skoszewcach. O godzinie 13.00 w południe spostrzeżono podjazdy rosyjskie. Wysłany przez Szumlańskiego rekonesans z kilkunastu jazdy, zaatakowany przez huzarów, po żwawej utarczce, żadnych strat nie poniósłszy, zdążył połączyć się ze swoim szwadronem.
Tymczasem nadciągała główna siła rosyjska: cztery kompanie piechoty, dwa szwadrony huzarów, secina kozaków tudzież dwa działa, idąc przez Stryków na Sierżnię. Zawiadomiwszy o tym Sokołowskiego i majora Roberta Skowrońskiego, Szumlański począł się cofać o godzinie 14.00 na Lipki, Niesiełków do Woli Cyrusowej, celem przeszkodzenia Rosjanom przeprowadzeniu artylerii. Pod lasem Woli Cyrusowej stał już uszykowany do boju oddział łęczycki w sile 600 piechoty i 150 jazdy — Sokołowski połączył się ze Szumlańskim już w drodze do Woli Cyrusowej. Dowództwo nad połączonymi oddziałami objął major Skowroński. Pozycja powstańców była nader niekorzystna, gdyż stojąc na otwartym polu, zmuszeni byli atakować Rosjan wychodzących z gęstego lasu. Głównodowodzący major Skowroński nie chciał się zgodzić na propozycję Szumlańskiego zmiany stanowiska i bój rozpoczął się na brzegu lasu.
Tyralierzy rosyjscy stali w ukryciu, powstańcy zaś byli rozrzuceni na otwartym polu, co spowodowało nierównomierne straty. Tym bardziej, gdy dwa rosyjskie działa, ustawione przy wyjściu z lasu, poczęły razić ogniem kartaczowym. Położenie było rozpaczliwe. Należało albo cofać się przez otwarte pole bez żadnego przykrycia, albo atakować Rosjan w obronnej i bezpiecznej pozycji. Skowroński postanowił wykonać atak i posłał naprzód oddział kawalerii rawskiej a za nią kolumnę piechoty. Szarżę na otwartym polu, pod rzęsistym ogniem kartaczowym i karabinowym, wykonali powstańcy z takim męstwem, że pomimo rosyjskiej pozycji obronnej dotarli do armat i zmusili nieprzyjaciela do cofnięcia się w głąb i pozostawienia jednej zagwożdżonej armaty.
Utrzymać się na tej pozycji było niepodobieństwem i dlatego powstańcy o godz. 20.00 wieczorem zaczęli się cofać w porządku. Zwłaszcza, że od strony Rogowa nadciągały nowe posiłki dla Rosjan. Major Skowroński, który pod koniec walki nie był obecnym na placu boju, połączył się z oddziałem na drugi dzień w Domaniewicach. W potyczce pod Wolą Cyrusową poległ mężny podporucznik ułanów Władysław Zaleski, walczący w szeregach od samego początku powstania. Szczególnie odznaczyli się:
- z kawalerii: porucznik Szymborski, podoficerowie: Kobierzycki i Smogorzewski, szeregowy Iwan Michajłów oraz cały pluton porucznika Szymborskiego,
- z celnych strzelców, podoficerowie: Dąbski, Bartochowski, Pągowski; szeregowi: Sobieralski, Matuszewski, Błaszczykowski, Wieluchowski, Jachnicki;
- z kosynierów podoficer Tomasz Zieliński, sierżanci: Florenty Filipkowski, który zabił rosyjskiego majora i oficera z obsługi armat, Stanisław Janczykowski; szeregowi: Hipolit Głowacki, Hipolit Gawłoski, Józef Zawodziński, Kasper Wąsicki, Karol Winnawer, Błażej Monajda, Józef Włodarski i Piotr Karpniak oraz Suchorzewski, podoficer jazdy, który w pięciu ludzi na armaty uderzył.
Straty oddziału w tym dniu wynosiły 28 zabitych, w liczbie których dzielny dowódca kosynierów Paweł Ganier i trzech innych oficerów. Rannych było 50 w tym oficer.