Bodzinki – 1 VII 1863 – (woj. mińskie)

Serafin Szulc był bernardynem, który w lutym 1863 r. przyłączył się do oddziału Apolinarego Kurowskiego. W oddziale pełnił funkcję kapelana. Dał się poznać jako gorliwy pasterz, dobry mówca oraz sprawny negocjator. Dzięki jego staraniom udało się od będzińskich Żydów pozyskać w dobrej cenie ciepłą odzież dla powstańców oraz otrzymać wsparcie pieniężne na działania powstańcze.

Przed wyprawą na Miechów, odprawił piękne nabożeństwo, w którym zagrzewał powstańców do walki. Niestety, bitwa zakończyła się krwawym pogromem powstańców, a Szulc przez pewien czas musiał się ukrywać przebrany w chłopską sukmanę. Na swojej powstańczej ścieżce, spotkał m.in. Teodora Cieszkowskiego czy Dionizego Czechowskiego. Z tym ostatnim miał pewien ostry spór, w którym Czachowski nazwał Szulca pogardliwie „popem” oraz groził zastrzeleniem. Ostatecznie oboje doszli do porozumienia, przebaczając sobie nawzajem.

Po upadku powstania, przebywał dłuższy czas na emigracji, w trakcie której odwiedził Ziemię Świętą oraz Egipt. W latach 70. XIX w. powrócił do Galicji, gdzie sprawował szereg funkcji duszpasterskich. Najdłużej był związany z Pistyniem, gdzie pełnił posługę proboszcza. Dla potomnych zostawił niezwykle cenny pamiętnik, napisany w zaledwie kilka lat po upadku powstania. Zmarł w 1905 r.