Podczas gdy powstanie powoli dogorywało, rodzili się już pierwsi żołnierze, którzy ostatecznie wywalczyli dla Polski niepodległość. Jednym z nich był Springwald. Przyszły generał urodził się w Tarnopolu, tam też ukończył gimnazjum. Później uczył się w Korpusie Kadetów w Wiedniu. Do Cesarsko-Królewskiej armii wstąpił w wieku 18 lat. Początkowo pełnił służbę w Galicyjskich Pułkach Piechoty we Lwowie i Tarnopolu. W 1913 r. przeniesiono go do Węgierskiego Pułku Piechoty, w którym był komendantem batalionu. Brał udział w działaniach wojennych, pełnił też m.in. funkcję komendanta powiatu Hrubieszów. W 1918 r. porzucił austriacki mundur i zgłosił się do tworzonego właśnie wojska polskiego. Skierowany do dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” początkowo był komendantem Pińczowa i powiatu Frysztat. Był jednym z dowódców w krótkiej, ale krwawej wojnie przeciwko Czechom. Polskim wojskom, osłabionym z powodu wojny polsko-ukraińskiej nie udało się obronić linii demarkacyjnej, ale też nie pozwoliły one na zajęcie całego Śląska Cieszyńskiego. W wojnie tej był podwładnym urodzonego 4 dni później Franciszka Latinika (patrz artykuł z 17 lipca). Następnie walczył na Śląsku dowodząc Grupą Operacyjną. 17 lipca objął 18.Brygadę Piechoty, a przez kilka dni sierpnia 1919 r. dowodził całym frontem poleskim. Był też jednym z dowódców 3. Amii, a od maja 1921 r. był zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego „Białystok” w Grodnie. W 1923 r. został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu tytularnym generała brygady i z prawem do noszenia munduru. Osiadł w Krakowie. Zmarł w Warszawie w 1951 r. Miał 87 lat.
