„Tam w głównej recepcji parowca ‘Queen Victoria’, pomiędzy szklankami wina i dymie cygar, 23 mężczyzn w ciepłej atmosferze zgodziło się utworzyć nowy naród. Inne państwa mają może bardzie dramatyczny start – ale bardzo niewiele, to pewne, przyjemniejszy” – pisał o tej historycznej dla Kanady chwili historyk James Careless. Wielki kraj – będący pod władaniem angielskim - był dotąd podzielony na kilka kolonii. W 1864 r. zawiązała się koalicja polityków na rzecz zjednoczenia przynajmniej dwóch z nich. W tej sprawie porozumieli się kanadyjscy politycy wszelkiej maści - konserwatyści, torysi i liberałowie. Delegaci prowincji zjechali się 1 września do Charlottetown stolicy Wyspy Księcia Edwarda, w południowo-wschodniej Kanadzie. Początkowo największym problemem było … znalezienie miejsca w hotelach. Rezerwacji nie dokonano, a miasto było przepełnione z powodu wizyty cyrku. Problem rozwiązało przybycie następnego ranka oficjalnego parowca Prowincji Kanady „Queen Victoria”. Parowiec funkcjonował jako pływający hotel. Delegaci raźno wzięli się do pracy. Już kolejnego poranka podczas lunchu uczestnicy dostali szampana. „Ktoś zacytował słowa anglikańskiej ceremonii ślubnej: jeśli ktoś zna przyczyny, dlaczego prowincje nie powinny się zjednoczyć w małżeństwie, niech przemówi teraz, lub niech zamilknie na zawsze. Wspólny śmiech potwierdził niektórym, że zapowiedzi małżeńskie nowej Kanady zostały ogłoszone i unia zostanie zawarta” – czytamy w „Canadian Encyclopedia”. Kolejne spotkania zorganizowano w Halifax, Saint John i Fredericton. Ostatecznie decyzje podjęte zostały 3 listopada w Toronto. W sumie opracowane zostały aż 72 rezolucje. Wspólną konfederacje podpisały 4 kolonie brytyjskie - Kanada Wschodnia (Quebec), Kanada Zachodnia (Ontario), Nowa Szkocja i Nowy Brunszwik. 29 marca 1867 r. zgodę na połączenie prowincji wyraził brytyjski parlament uchwalając ustawę o Brytyjskiej Ameryce Północnej. Oficjalnie weszła ona w życie 1 lipca dając początek Konfederacji Kanady.
