Nota austrjacka w sprawie polskiej. Dzienniki porównywają noty austrjacką i francuską, znane już w głównej swej treści. W pierwszej widzą wielką oględność i nie determinowanie. Austrja opiera się w niej na czysto sąsiednich, lokalnych stosunkach. Zwraca ona uwagę gabinetu moskiewskiego na wpływ szkodliwy, który ruch polski wywiera na Galicję. Z wypadków w najbliższem jej sąsiedztwie wywiązują się, mówi, niedogodności dla austrjackiego rządu, których powtarzanie aby pominiętem być mogło, na wszelki sposób życzyć sobie musi. Spodziewa się iż rząd moskiewski znajdzie się spowodowanym, postarać się o środki, któreby temu stanowi rzeczy koniec położyły, a to stawiając prowincje polskie, moskiewskiemu berłu podległe, w położenie takie, które zabezpieczy im trwały pokój. Istotnie nota ta nie sięga daleko i zostawia Austrji zupełnie wolną rękę. Może się ona każdej chwili od dalszej interwencji wycofać. Mówiono nawet, iż po ogłoszeniu amnestji już nawet się usuwa. Z drugiej jednak strony w tej skromnej nocie są zarody, z których szybko interwencja zbrojna wywinąć się może. Przypatrzmy się bowiem wszystkim interwencjom zbrojnym i wojnom ostatnich lat kilkudziesięciu, a wszędzie ujrzymy podobne do tych powody, które Austrja w swej nocie przytacza. Zawsze czuje się zagrożonem w swym spokoju mocarstwo interweniujące, i to za główny powód swego wystąpienia przedstawia. Z powoda iż walka między Danją a Szlezwigiem i Holsztynem pobudzała tysiącami Niemców do spieszenia w szeregi powstańców i pewne wzburzenie w Niemczech utrzymywała, Austrja i Prusy podobne jak powyższa wysłały noty do Kopenhagi, i żądały aby Danja zabezpieczyła w swych dziedzicznych ziemiach trwały pokój. A gdy te noty były bez skutku, wkroczono zbrojnie i uspokojono te ziemie. Podobnie rzecz się miała z interwencją zbrojną Austrji w księstwach włoskich i w Neapolu, Francji roku 1823 w Hiszpanji, Prus w Kasselu, Francji i Anglji w Syrji, a nawet ostatnia wojna włoska z podobnej wypłynęła noty. [...] Może Austrja po dokonanej interwencji i po zajęciu ziem polskich zażądać odbudowania i niepodległości Polski, lecz może zarówno jak po wkroczeniu do Holsztynu, zażądać i przeprowadzić rozbrojenie powstańców i uspokoiwszy kraj, usunąć ztamtąd swe wojska. Jednem słowem, w nocie swej Austrja zajęła takie stanowisko iż będzie miała zawsze wolną rękę.
